Hey moon, please forget to fall down.

Hij had plaats genomen onder een van de straatlantaarns, de donkerte omringde de huizen. Bij enkele huizen leek er maar iemand thuis te zijn. Dat was iets wat normaal was in deze wijk. De eigenaren hadden vaak meerdere huizen en waren niet altijd aanwezig in de 'vakantie' woning. De jongen had een flauwe glimlach op zijn lippen toen hij het briefje zag en schudde haast ongelovig zijn hoofd. Ergens stond hij er nog niet eens geheel versteld van. Maar had hij het verwacht? Dat zeker niet. Hij stopte het briefje weer terug in zijn zak, maar ook al had hij nu geld voor een hotel, of voor goed drinken; hij ging toch voor zijn eerste plan.
Misschien was het gewoon de kick die het gaf, of de mate dat hij zichzelf verbeterde, keer op keer dat hij weer een nieuwe huis binnen drong. Zijn ogen spoorden de huizen af, hij was in een rijkere buurt beland en omdat hier wel vaker gure types liepen, was het niet eens zo erg dat hij met een capuchon op liep. De jongen stond stil voor een hoog hek, dat boven hem uit torende. Interessant, vooral omdat andere niet zo erg hun best hadden gedaan om hun huis dusdanig te beschermen. Aan de muur langs het hek zat de bel, maar in plaats van dat hij op de bel drukte, legde hij zacht zijn vingers op het kastje. Als je goed naar zijn vingertoppen zou kijken, dan zou je kunnen opmaken dat er net onder zijn huid chips zaten en sensors. Dit zorgde ervoor dat de jongen verbinding kon maken met de apparatuur van het huis, hij brak in de camera's en de sensoren. Communiceerde haast met hen alsof hij hen begreep en de jongen wist dan ook al snel dat er niemand in dit huis was. In gedachte maakte hij een vreugdedansje, terwijl hij voor enkele tellen zijn ogen sloot en met codes en omwegen de poort wist te openen. Maar dit deed hij maar voor een klein stukje, gaf het commando dat de poort moest sluiten en glipte snel mee naar binnen terwijl de deuren zich weer sloten. Een opgeluchte zucht, even bleef hij staan en bekeek de omgeving. Was er infrarood, zijn er andere sensoren? Toen Blaze er geen zag, besloot hij door te lopen. De kiezels knarste onder zijn zolen en hij besloot dan ook snel wat naar de zijkant te gaan en meer op het zand te lopen. Eenmaal aangekomen bij de deur, was er opnieuw meer duidelijk over de rest van het huis. De deur leek zelfs automatisch open te gaan en er was sleutelgat. Dit zorgde er dan ook voor dat de jongen al snel de deur open had gekregen. maar wat er daar achter zat, had hij niet verwacht.
Een extra alarm, een paar piepjes lieten duidelijk merken dat hij een nummer in moest toetsen om het alarm uit te schakelen. het gepiep was irritant, haalde hem uit zijn doen en met onhandige passen liep hij richting het kastje aan de muur.
"K-K-K-K-om-om op-op." Herhaalde hij ongemakkelijk, terwijl zijn lichaam een haast vreemde stuiptrekking maakte en deze een aantal keer herhaalde. Alsof een dvd vast hing en dit zorgde ervoor dat de jongen vertraagde. Dat hij niet zo snel was als dat hij had gehoopt en ging het alarm af. Een geïrriteerde grom leek het haast, terwijl hij nog steeds de stuiptrekkingen vertoonde. Na enkele tellen, maar wat voor Blaze als minuten leken, was het dan eindelijk afgelopen. Hij sloot de deur snel achter zich en zocht een plek die buiten de camera's viel en bleef daar zeker een kwartier zitten. Hij kon dan wel geen diepte zien met het ene oog, maar hij had nog wel nachtzicht door het aangepaste oog. Zijn andere oog hadden ze voor de zekerheid  'normaal' gelaten, hierdoor konden ze- als het mis ging, altijd nog het oog aanpassen en het dan goed doen. Maar met nog meer pech, vervangen ze zijn oog voor een elektrisch oog. Hij voelde de spanning dalen en wist dat er niemand meer van buitenaf mee keek. Nu was het simpel, de camera's moesten op herhaling komen te staan en het beeld laten zien wat ze hadden opgenomen voordat hij binnen was. Dit duurde iets langer als dat hij had gehoopt, maar toen het eindelijk gelukt was, plofte hij neer op een duur uitziende leren bank. Hij gooide de capuchon af en bekeek de grote TV die aan de muur hing. Alsof een soort toverkunst, zette hij hem met gedachte aan en zapte rond. Maar zonder goede drank, was er geen goed vermaak en dus liep hij richting de keuken. De Het marmer spiegelde en het was dan ook niet vreemd dat dit huis zo goed beveiligd was. Alle apparatuur, alle beelden van brons, goud en zilver, misschien zelfs een aantal van edelsteen. Het was in ieder geval allemaal veel waard en dat was duidelijk te zien.  Hij nam een bier uit de ijskast, zelfs dit was van het duurste merk en Blaze kon er niks aan doen, maar rolde met zijn ogen. Bier was bier en hij begreep niet waarom iemand er zoveel aan uit zou geven. Ach, nu hij het mocht drinken was het niet eens zo'n probleem. Hij zocht de lades rond voor een opener en dit moest natuurlijk weer de laatste lade zijn die hij opende. Maar toen de jongen zijn eerste slok eindelijk binnen kreeg, zuchtte hij opgelucht. Dit was nog eens goed leven. Dacht hij met een grijns bij zichzelf en nam weer plaats voor de TV. Dit werd een perfecte nacht.