Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in opkomst is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Jonathan: Oké... duidelijk. Niemand heeft kennelijk zin.
Aug 11, 2015 17:55:35 GMT
Rhyme: Jawel ik! Maar het is hoogseizoen bij de pretparken dus is het gewoon heel druk Nog 3 weken en dan is het als het goed is weer rustig!
Aug 16, 2015 13:56:59 GMT
Jonathan: de drie weken zijn geloof ik wel om? Waar is iedereen?! =(
Sept 16, 2015 17:24:55 GMT
Blaze: Sorry, niet de beste post, maar het is iets
Sept 22, 2015 22:08:38 GMT
Lilith: Yay!!! Nu nog ook in andere topics alsjeblieft 0=)
Sept 23, 2015 13:20:02 GMT
Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in optocht is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Hij glimlachte, iets wat meer op een scheve grijns leek. Een simpele avondwandeling vond hij geen probleem. Ze wilde praten? "Je wil praten?" Vroeg hij wat verbaasd. "Nee, niet zo bekrompen, maar wel net zo vreemd." Een plagende ondertoon in zijn stem verraadde dat hij het niet geheel meende. Maar dat liet ook blijken dat hij misschien niet geheel klaar was om te praten. Ze vertelde haar naam en hij keek dan ook terug naar haar. "Ik ben Blaze." Zei hij rustig. "Maar je weet het meeste van mij verder al. Ik ben goed met computers en als hobby overnacht ik in mooie huizen." Het klonk beter in gedachte als dat het op dit moment uit zijn mond klonk. Het was wel duidelijk dat de jongen al iets tot rust was gekomen en dat de ietwat frisse buitenlucht hem goed deed. Hij had hier en daar nog een vreemde tik, maar het was een stuk minder geworden. "Wat zijn jou hobby's?" Vroeg hij daarna rustig.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Net zo vreemd... Hij had geen idee. Waarschijnlijk was dat maar goed ook. Niet veel mensen reageerden goed op haar Vampier zijn. Her een der een weirdo misschien, en Michelle, maar niet de mensen zoals Blaze. 'Mijn hobby's? Die weet je geloof ik al, jagen. En zoals je misschien gemerkt hebt, kan ik dat ook gebruiken om mensen op te sporen.' Lilith glimlachte. 'Zeker mensen die zich wat vreemd gedragen en zichzelf daarmee waarschijnlijk in de problemen brengen', merkte ze plagend op. Er straalde totaal geen vijandelijkheid uit van Lilith. Tevens gaf ze geen signalen af dat er nog iets zou gebeuren vanavond. Ze leek simpel en tevreden te zijn op het moment. 'Waarom maakte je eigenlijk geen gebruik van wat ik had meegegeven?', vroeg ze nieuwsgierig.
"Ze zijn altijd op zoek naar mensen die dat kunnen. Andere mensen opsporen." Maakte hij zichzelf duidelijk. Maar ergens leek het erop dat ze het prima vond om achter de bar te staan. Althans, ze kwam hem niet over als verveeld of iets dergelijks. "Als je de bar niks meer vind, kun je altijd nog zoiets doen." Zei hij rustig. Hij wist dat de politie, maar ook vele kwaadaardige figuren loerde op mensen met die kwaliteiten. Hij had ze op een andere manier, maar een enkeling wist dat. Wanneer ze dan ook iets van hem nodig hadden, waren ze enkel weg te krijgen met de juiste informatie. Gelukkig had hij in geen tijden meer gehoord van die mensen sinds dat hij uit de gevangenis kwam. Blaze keek haar met een scheve grijns aan, hij gedroeg zich vreemd. "Jij bent de eerste die dat zegt. De meeste vinden me erg aantrekkelijk." Een speelse ondertoon, die duidelijk maakte dat hij er geen woord van meende. Maar toen ze hem vroeg waarom hij niks met het geld had gedaan, haalde hij zijn schouders op. "Een gewoonte, denk ik." Hij dacht duidelijk na, voordat hij weer verder sprak. "Ik wist niet wat ik ermee moest doen, ik kan meer dingen gebruiken namelijk. Om het uit te geven aan een hotel is jammer. Dit omdat ik een nieuwe broek goed kan gebruiken. Ik heb gewoon een stopcontact nodig om de twee dagen om.." Even hield hij stil. "Mijn mobiel op te laden." Het was een enkele tel geweest, maar ook al zei hij het redelijk overtuigend, als je oplettend was kon je merken dat hij het snel had verzonnen. "Kun jij ook vuur spuwen trouwens? Of iets anders vreemds?" Vroeg hij toen wat voorzichtig. Zijn stem was iets gedempt, dit omdat niemand anders dit hoefde te horen. Toch had hij het gevoel alsof de twee dames elkaar kende omdat Lilith ook iets had. Een rare beredenering. Dit omdat hij zelf ook maar een enkeling van zijn 'afdeling' kende. Toch was hij stiekem benieuwd waar hij mee te maken had.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Blaze stelde voor dat ze ook bij de politie kon werken, mocht ze ooit de bar zat worden. Lilith moest er iets om lachen. 'Ik, bij de politie of dergelijke dienst? Nee, dat is niks voor mij. En zolang Jay mij goed betaald, zal ik het niet snel zat worden achter de bar.' Terwijl ze verder liepen, passeerden ze enkele ongure types. Kort werden ze aangestaard, maar na één blik van Lilith -die ze verborg voor Blaze- draaiden de mannen weer pratend naar elkaar toe, zonder een aanstalte tot volgen te maken. Op Blaze zijn reactie dat mensen hem juist aantrekkelijk vonden, moest Lilith grinniken. Ze hoorde dat hij niet serieus was, maar daarom was het juist aandoenlijk om te horen. 'Ik weet zeker dat er een paar zijn die dat inderdaad vinden', zei ze vervolgens serieus. Voor iedereen was er immers wel iemand. Daar geloofde Lilith wel in. Al was zij de uitzondering die de regel bevestigde. Voor haar zou er niemand zijn... Een gedachte die de zilverharige iets droeviger stemde. Ze luisterde naar Blaze zijn uitleg waarom hij het geld niet had gebruikt. Kleding had hij ook nodig en een stopcontact? Lilith snapte al waarom, maar hij had dat nog niet door, waardoor hij met een leugen kwam. Het klonk zwak, zelfs al was het echt voor een mobiel geweest. Iedereen kon wel een dag of meer zonder zijn mobiel. Toch besloot ze om er niet direct op te reageren. Tevens omdat Blaze direct het onderwerp van zichzelf veranderde naar haar. 'Vuurspuwen?', herhaalde Lilith eerst wat verbaasd, maar ze begreep toen dat de Drakevrouwe al wel had gedreigd met haar vlammen. Ze moest iets lachen om het beeld wat zich in haar hoofd vormde. 'Oh nee, gelukkig niet', zei ze er direct achteraan. 'Voor Michelle is het ook geen zegen', sprak ze verder, maar de glimlach verdween en haar uitdrukking werd somber. 'Ik ben wel ook anders ja... Mijn zintuigen zijn enorm verscherpt. Ik kan heel goed ruiken, horen, proeven en zien...' Lilith even een stilte vallen. Het zou voor zich spreken dat die dingen haar dus hielpen bij jagen. Haar pas werd iets trager, tot ze stilstond. Haar ogen vonden die van Blaze. 'Een leeg mobieltje is niet zo erg', zei Lilith. 'Maar daar is het ook niet voor, of wel?' Ze gaf Blaze niet echt tijd om te reageren, want ze vervolgde gelijk met: 'Weet je.. Mijn zicht is zo scherp... dat ik kon zien wat er in jouw rechteroog gebeurde. Ik begreep gelijk waarom je zei dat je niet zomaar ergens kon werken.' Een sombere glimlach trok over haar gezicht, terwijl ze kort wegkeek naar de grond. 'Je zal me wel dom hebben gevonden, toen ik dat zei.' Lilith richtte haar blik weer op. 'Als je wilt, dan kan je vannacht bij mij thuis blijven. Je hoeft dan niet je geld te gebruiken of je gewoonte te volgen. En je kan je "mobiel" opladen', stelde ze met een glimlachje voor. Zijn smoesje was op zich niet zo slecht om te gebruiken als ze het er op straat zo over hadden. Ook al was de straat vrijwel verlaten.
Het was te merken dat Blaze zich meer op zijn gemak begon te voelen. Zijn ademhaling was rustiger en zijn schouders waren ontspannen. Het was een opluchting toen Lilith bevestigde dat ze geen vuur kon spuwen. Dan hoefde hij zich daar tenminste geen zorgen over te maken. Ze zei er enkel wel bij dat het voor de dame ook geen zegen was. Hij kon zich er vast in vinden, vele zouden denken dat een ingebouwde computer zo zijn voordelen had. Natuurlijk was dat ergens ook wel zo, maar hij had er ook vele problemen mee ondervonden en wilde er liever vanaf zijn. Een vragende blik kwam op zijn gezicht toen ze stil stonden en de jongen keek naar Lilith, toen ze vroeg of het niet voor een mobieltje was, wilde hij iets zeggen. Hij was er nog niet helemaal uit was, maar hij moest zichzelf verdedigen; dat was iets wat hij zeker wist. Maar voordat hij een goed antwoord klaar had, vertelde ze al verder over dat ze zag wat er in zijn oog gebeurde. Dit zorgde ervoor dat hij even wegkeek, misschien zelfs wat beschamend. Dat oog was niet meer echt te noemen, het was dat ze zijn netvlies en hoornvlies nog redelijk compleet hadden gelaten en het oogde voor de normale mens als een echt oog. Met scherp zich, waren er duidelijke afwijkingen te bekennen. "Nee, ik heb je deze avond nog niet echt dom gevonden moet ik eerlijk b-bekennen." Zei Blaze rustig, iets wat verbaasd over wat hij moest zeggen en twijfelde over of dit alles wel een goed idee was. Stress en onzekerheid zorgde ervoor dat er meer bloed door zijn lichaam gepompt moest worden, maar ook dat de batterij van zijn lichaam sneller leeg ging. Het offer om naar haar thuis te gaan was verleidelijk. Zo hoefde hij zijn lichaam niet teveel te laten doen en had hij die paar uur nog om bij haar thuis te komen. Of hij ging op zoek naar een huis, brak in en met wat ongeluk had hij enkele minuten over om een stopcontact te vinden zonder gevonden te worden. "Als dat geen probleem is..?" Het kwam er nogal vragend uit en ook al vertrouwde hij haar ergens wel, het was nog steeds wat lastig te noemen. Toch besloot hij om tijdens het lopen naar haar huis, maar te vertellen dat het inderdaad niet voor zijn mobiel was. "Zoals je misschien in de gaten had. Ben ik niet geheel menselijk meer, ik ben deels computer en die mobiel.. Dat ben ik zelf, ik moet mezelf opladen." De laatste paar woorden kwamen er haast beschamend uit en dit vertellen ging dan ook niet zonder stoten en wat vervelende stotter momenten kwamen er hier en daar aan te pas. Maar ook al had ze het al geweten, dan was haar vermoeden nu tenminste bevestigd. Er liepen er niet veel van hem rond en dan wist ze ook weer hoe raar hij was.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Lilith zag aan zijn hele houding dat Blaze niet blij was met het anders zijn. Dat begreep ze prima. Niemand van degenen die zij had ontmoet, vond het echt prettig om anders te zijn. Ja... Misschien één persoon... Vaak was het zo dat zij die gemanipuleerd waren, er zelf geen inspraak op hadden, en dus de uitkomst vrijwel nooit voordelig. Blaze leek gelukkig vrij kalm te reageren op haar ontboezeming. Hij stotterde nog wel een beetje, maar ach, als dat het ergste was. Lilith glimlachte lichtjes. 'Nee, het is echt geen probleem', stelde ze hem gerust. Omdat hij daar mee akkoord leek te gaan, haakte ze op amicale wijze haar arm in ze zijne. Zo begeleidde ze hem verder richting haar huis. Tijdens het lopen, weidde Blaze nog wat verder uit over zichzelf. Dat hij deels computer was en dat hij daardoor zichzelf van tijd tot tijd moest opladen. Wat een last, dacht Lilith bij zichzelf. Hij zou dus nooit echt onbezonnen kunnen zijn. Altijd maar opletten dat er een manier was om zichzelf op te laden. 'Moet je dat vaak? Opladen?', vroeg ze met zachte stem. De zilverharige was zowel nieuwsgierig als dat ze het vervelend voor hem vond. En als hij baat had bij een vaste oplaadplek, dan kon ze hem daarin wellicht tegemoet komen. Haar appartementje was prima. Of misschien zo nu en dan in de club. Met een leugentje om bestwil zou Lilith Jay wel zo ver krijgen om Blaze van tijd tot tijd achter te laten, zonder dat hij zou worden gestoord.
Na enige tijd kwamen ze in een straat aan met alleen maar hoogbouw. 'Hier woon ik.' Lilith gebaarde naar de eerste flat. Van de buitenkant zag het eruit zoals het er overal uitzag; deprimerend en kil. Lilith opende de deur naar de hal zonder sleutel. Er was wel een slot, maar het was duidelijk te zien dat die niet meer functioneerde. Waarschijnlijk had iemand het ooit geforceerd om in te breken. In de hal was het verrassend schoon. Ze passeerde de lift en ging naar het trappenhuis. 'De lift is al jaren stuk. Niemand die ernaar kijkt of zich erom bekommert,' meldde ze schouderophalend. Kennelijk was het iets waar ook zij zich bij had neergelegd. Het trappenhuis was eveneens schoon en het rook er "fris" naar beton. 'Gelukkig woon ik op de derde verdieping, dus het zijn niet zoveel treden', zei Lilith naar achteren. De zilverharige was inderdaad zo op de juiste etage. Ze liep over de galerij naar haar voordeur. Onderweg werd ze vriendelijk begroet door een passerende buurman waarvan je zou vermoeden dat hij heel wat op zijn kerfstok had. Toch was hij heel beleefd, ook naar Blaze. Het had iets onwerkelijks. 'Hier is het', Lilith duwde haar voordeur open. Binnen bleek ze een driekamerappartement te hebben, met een open keuken en een aparte badkamer. De kamers zelf waren niet zo heel groot, maar ruim genoeg voor één persoon. Één van de kamers was haar slaapkamer en de tweede kamer was ingericht als een naaiatelier. De inrichting was simpel, maar had wel iets huiselijk over zich. Lilith hing haar jas aan de kapstok en zette haar schoenen eronder. 'Kijk maar waar jij je het prettigst bij voelt om op te laden. Heb je wel honger?', vroeg ze terwijl ze al naar de keuken liep.
Ze leek het normaal op te nemen, iets wat hij wat apart vond. Toch was hij er blij mee dat ze het niet al te vreemd leek te vinden. Waardoor hij meteen dacht dat ze vast meer mensen kende die zoals hij en de vuurspuwende dame was; evenals zijzelf klaarblijkelijk ook anders was. Lilith vroeg dan ook hoe vaak hij dat moest doen. "Tot nu toe iedere twee dagen. Toen ik jong was en ik het pas had, was het om de twee uur. Dus twee dagen is een enorme vooruitgang. Misschien dat als ze me verder upgraden het om de twee jaar is." Zei hij met een kleine grijns. Dat zou mooi zijn. Dat hij zich maar eens in de twee jaar zou moeten opladen, het was op dit moment iets wat nog ver in de toekomst lag maar toch iets was waar hij graag naar uit keek. Zijn zin was vrijwel normaal, dit omdat hij merkte dat ze onder dit alles rustig bleef en dat hielp met zijn toestand. Hij liet zich door haar begeleiden en toen ze aangaf dat ze bij haar thuis aan waren gekomen, keek hij op. Het was een saai uitziende flat, vergeleken met de huizen waar hij zo af en toe sliep zag het er somber uit. Maar omdat hij zelf geen eigen huis had, kon hij respecteren hoe andere het voor elkaar kregen om te werken en een eigen huis te hebben. Hij volgde haar naar binnen en knikte toen ze het had over de lift die het niet deed. Blij dat hij niks aan zijn voeten had, volgde hij haar. Toen ze een man passeerde, begroette Blaze hem terug. Hij volgde haar het appartement binnen en sloot de deur zacht achter zich. Hij voelde zich nog steeds wat vreemd om nu hier te zijn, maar hij had niet het gevoel dat Lilith er problemen mee had, dus legde hij het achter zich. Ze hing haar jas op en Blaze volgde haar voorbeeld. Zijn donkere vest had een hoge kraag en zorgde ervoor dat zo min mogelijk van zijn lichaam te zien was. Al waren de littekens op zijn handen nog steeds zichtbaar, maar dit waren haarfijne lijnen die niet meteen zouden vallen bij de meeste mensen. "Dankje, het is aardig van je om een vreemde kerel zichzelf te laten opladen in je huis." Zei hij rustig en moest even nadenken of hij honger had en knikte. "Ja, ik heb wel wat honger inderdaad." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Het duurde niet lang voordat hij weer op de operatie tafel mocht plaatsnemen en ze hem weer zouden opereren. Het was lastig om een robot een menselijke gedachte te geven, vandaar dat ze van een mens, een robot probeerde te maken. Voor vele zou dat een vreemd idee zijn, maar voor Blaze was het een deel van zijn leven geworden en ging hij er zonder moeite naar toe. Hij deed zijn capuchon nu ook af, Lilith wist ervan en hij had het nooit prettig gevonden om met zo'n ding op te lopen. Het opladen was iets wat nog kon wachten, dus deed hij dan ook. "Je hebt een leuk appartement." Zei hij rustig tegen haar. "Het valt me tegen dat ik geen dierenkoppen tegen de wanden zie. Geen trofeeën van wat je gevangen hebt?" Een glimlach en een plagende ondertoon waren weer duidelijk in deze zin. Natuurlijk had hij geen dierenkoppen aan de muur verwacht, maar het stereotype jager had dat natuurlijk wel.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Blaze bedankte haar nogmaals. Lilith maakte een achteloos gebaar ten teken dat het goed was. Ze opende een kastje wat dienst deed als voorraadkast en bekeek wat ze nog in huis had. 'Vind je het eigenlijk niet vervelend dan dat ze op je blijven opereren?', vroeg ze, terwijl ze enkele spullen pakte en op het aanrecht plaatste. Al kon ze best begrijpen dat de upgrades hem eerder van pas zouden komen. Zeker als het te maken had met hoe lang hij zou "leven". Toch wist ze ook dat het heel vervelend kon zijn. Michelle had haar daarover van alles verteld. Dat was dan ook iemand die men niet meer tot nauwelijks op een operatietafel kreeg. Lilith zette een pan met water op, waarna ze zich richting Blaze draaide en glimlachte om zijn opmerking over trofeeën. 'Schedels en huiden verkopen beter dan dat je ze aan je muur kunt hangen. En om nou de hele dag door dood te worden omringt is ook zo deprimerend', antwoordde ze serieus. Daarbij, ze had wel "trofeeën", maar anders dan wat Blaze dacht. Voor even gleed er een glimlach over haar gezicht bij de gedachte daaraan. Later misschien, beloofde ze zichzelf toe. Lilith draaide zich weer om en ging verder aan het maken van een late maaltijd.
"Ik heb het al vanaf dat ik klein was. Ik ben het eigenlijk gewend. Daarbij word het er enkel beter op." Een kleine zucht, simpelweg omdat hij eigenlijk wist dat het geen stijgende lijn zou blijven. Wanneer de techniek beter was, zou hij niet meer zichzelf zijn. Een simpele robot, die verkocht zou worden om andere te dienen. Maar dat zat er nu nog niet in. Ze moesten er eerst voor zien te zorgen dat hij lang meeging en vervolgens zouden ze ervoor zorgen dat hij bevelen zou gaan opvolgen. Die gedachte duwde hij weg en glimlachte half. "Misschien kan ik aangeven dat ik mezelf in een auto zou willen veranderen." Zei hij terwijl hij zichzelf bij de bank bevestigde en een stekker in het stopcontact stak en aan zichzelf bevestigde. "Dat geloof ik inderdaad ook wel. Het lijkt me ook niet prettig om schedels aan de muur te hebben hangen." Gaf hij toe, al moest hij ook toegeven dat hij geen muren had om iets aan te hangen. "Op jou hoeven ze dan niet meer te blijven opereren? Alles is gewoon nu goed aan jou en jij hoeft nergens meer naar terug te komen?" Vroeg hij toen wat ongelovig. Hij kende meerdere mensen die iets hadden en de meeste moesten hier en daar nog wel langs komen om op getest te worden.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
'Een auto?', herhaalt Lilith lachend. Ze kan het zich zo inbeelden en moet er iets om grinniken. 'Lijkt me vervelend hoor, moeten ze je helemaal breder maken, of je bent maar een klein éénpersoons autootje', peinst ze iets serieuzer verder, en ineens lijkt het idee ook niet meer zo leuk, want er zou niks van Blaze overblijven. 'Liever dat je zo blijft...' Ze draait zich om en komt de keuken uitgelopen met drie borden vol onigiri en sushi. Op de vraag of ze op haar niet meer hoeven te repareren, blijft Lilith even stil. Ze haalt eerst nog twee kommen udon noodles met groenten uit de keuken. Pas wanneer die op tafel staan en ze zelf plaats neemt op de bank, kijkt ze Blaze niet aan. Dit is lastig. Vooral omdat ze ook niet eens zou weten hoe het is om geopereerd te worden. Wat kan ze antwoorden? Haar ogen zoeken naar een antwoord in de noodles die daar niet is. 'Uhm... Nee... Ik hoef niet terug. Nooit...' Even valt ze stil. 'Ik ben kennelijk "perfect" anders geboren...' Dat was niet eens een leugen. Echter is het ook niet wat Blaze zal denken dat het is, maar dat hoeft hij niet te weten. Niemand eigenlijk. Langzaam kijkt Lilith op. Ze glimlacht gemaakt. 'Laten we gaan eten!' Ze pakt haar kom en stokjes ter hand om iets anders te doen te hebben dan op dat onderwerp verder te hoeven praten.
Het klonk inderdaad beroerd. Desalniettemin moest hij lachen om het idee, een klein eenpersoons autootje? "Wil je me niet beledigen, ik had toch gehoopt iets aan de brede kant te zijn." Grapte hij. Nee, hij wist zelf heus wel dat hij niet breed was en hij vond het geen probleem om hier een grap over te maken. Beter dat hij zo bleef, dat was minder grappig als dat hij had gehoopt, zoals hij nu was, dat bleef hij sowieso niet. Toch had hij nog een lach op zijn gelaat. "Dan heb je veel geluk." Zei hij met een glimlach, heel veel geluk; dacht hij er in gedachte bij. 'Laten we gaan eten!' die verandering had hij niet zien aankomen, toch liet hij deze verandering gaan. Hij was door haar uitgenodigd en hij wilde niet de vervelende gast zijn. Hij volgde haar voorbeeld dan ook en pakte stokjes en een kom. "Ik snap nooit hoe mensen zo goed kunnen koken. Ik heb mijn hele brein vol met recepten en de meeste mislukken." Een simpel onderwerp, misschien dat ze daar wat meer mee kon. "Waar heb jij geleerd te koken?" Vroeg hij met intresse. "het smaakt heel goed."
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
'Blij dat het smaakt', zei Lilith oprecht tevreden. En ze was ook blij dat Blaze niet doorging op hun vorige onderwerp. Ze moest iets glimlachen toen hij het er over had dat zijn recepten altijd mislukten. 'Voor koken moet je wel een zeker "feeling" ontwikkelen. Het is iets wat je moet liggen, maar sowieso zijn er heel veel variabelen.' Lilith nam eerst weer een hapje, voordat ze verder vertelde. 'Geen één keuken, pan, of warmtebron is hetzelfde, dus moet je vaak opletten met wat er met je eten gebeurd. En dan verschillende de producten ook nog eens in bereidingstijd of wijze. Plus dat vaak dezelfde ingrediënten op zich ook nog verschillen, in gewicht en in versheid. Dus dat is nog iets waar je dan rekening mee moet houden. Ik denk ook dat veel koks er op zullen blijven hameren dat je tijdens het koken vaak, bijna constant, moet proeven. Dan weet je wat er met je gerecht gebeurd.' Lilith leek redelijk op te knappen van het nieuwe onderwerp. Ze praatte er met een enthousiasme over die ze nog niet eerder had vertoond. Het bereikte zelfs haar ogen die er bijna door leken te glimmen. 'Maar, het valt wel te leren hoor. Eigenlijk stelt het ook niet zoveel voor. Het is meer een kwestie van keer op keer proberen, totdat het gerecht is zoals je het voor je zag. En uiteraard ook goed smaakt.' Onderhand sprak Lilith meer dan dat ze at. 'Ik heb de basis geleerd toen ik hier in het weeshuis zat. Moeder Overste vond het belangrijk dat we zulk soort dingen wel zouden leren. Dus dan begin je simpel met aardappels, vlees en groenten. Of een keertje vis en rijst. Als je dan zin hebt in andere dingen moet je dat wel weer zelf uitproberen. En ach, de ene keer brandt iets aan, de andere keer is het nog te rauw, en soms heb je geluk en gaat het in één keer goed.' Lilith haalde even haar schouders op. Snel at ze twee stukken sushi, waarna ze verder ging. 'Meer moeilijke gerechten ben ik eigenlijk pas gaan maken toen ik hier kwam te wonen. Voorheen had ik niet de tijd of ruimte voor speficieke gerechten. Sowieso vind ik het lastig om in grote hoeveelheden te moeten koken. Vooral als alles wel tegelijk op tafel moet staan. Dan is een pan met pasta of een stamppot toch een stuk makkelijker.' Lilith wilde iets vragen, tot ze zich besefte dat Blaze waarschijnlijk nooit echt een thuis heeft gehad om te leren te koken. Je kan dan wel recepten weten, maar als je telkens ergens anders "overnacht" en dingen gebruikt die niet van jezelf zijn, dan is een goed resultaat lastig te bereiken. Dus sloot ze even haar mond. 'Lijkt het je wat om iets te leren?', vroeg Lilith na een seconde stilte.
Een spraakwaterval? Het leek alsof koken iets was wat ze leuk genoeg vond om lang over te spreken. Blaze luisterde, hij vond het geen probleem, want ondertussen kon hij wat eten. Een 'feeling' voor koken? Het was sowieso iets wat hij niet had en of hij dat ooit zou krijgen was hem maar de vraag. Ze had het over verschillende onderwerpen van koken en hij luisterde aandachtig, sloeg het op in zijn geheugen. Niet dat het ook maar een beetje voor zijn kookkunsten zou helpen, maar hij kon het onthouden voor als hij het ooit zou willen proberen. Meestal at hij wat er in het huis was en was het meer wat er klaar was of simpelweg brood. Toen vroeg ze iets aan hem en hij keek op naar haar, een flauwe glimlach op zijn gezicht. "Om iets te leren?" Herhaalde hij de vraag, meer voor zichzelf als voor Lilith. Hij haalde dan ook zijn schouders op, hij had daar niet echt over nagedacht. "Ik sta er niet negatief tegenover, maar ik zou niet weten wat ik zou moeten leren eigenlijk." Gaf hij toen toch maar toe. Koken was sowieso niet iets wat hij graag wilde leren, met computers was hij beter als de meeste andere. Een hut bouwen voor als hij in de nacht geen huis kon vinden was niet eens een slecht idee. Dom idee, hij zou dan met wat pech wakker moeten blijven en overdag als de mensen aan het werk waren ergens binnen gaan. "Is een weeshuis niet erg vervelend om te zitten?" Ze praatte er niet minachtend over en in zijn gedachte waren weeshuizen iets waar je niet graag in zou zitten.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
'Wat zou je willen kunnen?', vroeg Lilith op Blaze zijn reactie dat hij niet negatief er tegenover stond, maar niks wist. 'En een weeshuis is niet zo vervelend. Zeker niet degene waar ik heb gezeten. Tenminste... De laatste waar ik in heb gezeten. Ik weet nog vaag dat ik ooit in de Surface was, maar vanwege mijn bleke uiterlijk was ik nogal erg een buitenbeentje en werd ik niet geaccepteerd. Viavia kwam ik in het weeshuis van de Underground terecht. De moeder Overste daar is heel hartelijk. Zij geeft echt om alle kinderen die "anders" zijn. Ze heeft de kinderen altijd beschermd, maar leerde ons tegelijkertijd ook om voor onszelf op te komen en voor onszelf te zorgen.' Er kwam een lichte glimlach om Lilith haar lippen te liggen bij de herinnering eraan. 'Velen van de kinderen kwamen uit de laboratoria. Of van mensen zoals Michelle haar... "meester". Mensen met geld, die dat investeren in de verkeerde dingen.' Dat leek Lilith weer droevig te stemmen. 'Ik zou willen dat ik er wat tegen kon doen. Mijn "gaven" met een betere reden gebruiken. Maar jagen helpt nauwelijks in een stad vol high-tech beveiliging.' Ze viel een beetje stil omdat ze zich nutteloos begon te voelen en at daarom verder om dat enigszins te maskeren.