Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in opkomst is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Jonathan: Oké... duidelijk. Niemand heeft kennelijk zin.
Aug 11, 2015 17:55:35 GMT
Rhyme: Jawel ik! Maar het is hoogseizoen bij de pretparken dus is het gewoon heel druk Nog 3 weken en dan is het als het goed is weer rustig!
Aug 16, 2015 13:56:59 GMT
Jonathan: de drie weken zijn geloof ik wel om? Waar is iedereen?! =(
Sept 16, 2015 17:24:55 GMT
Blaze: Sorry, niet de beste post, maar het is iets
Sept 22, 2015 22:08:38 GMT
Lilith: Yay!!! Nu nog ook in andere topics alsjeblieft 0=)
Sept 23, 2015 13:20:02 GMT
Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in optocht is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Jon liep naar de poort van het park. Even bleef hij stilstaan, terwijl er langs hem heen keurige gezinnen met kinderen het park betraden. Hij keek ernaar. Kort gleed er een bittere glimlach over zijn gezicht. Hij wist immers alles over zijn verleden. Dat was hem vaak genoeg verteld om hem mak te houden. In het begin had het nog geholpen, toen hij klein en kwetsbaar was. Hij had de dokter misschien zelfs als vaderfiguur gezien. Maar naar mate hij groter was geworden, voedde het enkel zijn boosheid. En met gebruik van die boosheid, had hij zich weten te bevrijden. Jon rolde zijn nek en schouders even. Iets wat hij vaker deed als hij te maken had met een bepaalde stressfactor. Toen pas liep hij verder met de mensen mee. Het was een mooie zondagmiddag met een gemiddelde temperatuur van twintig graden. Een zachte lentedag. Ideaal om je tussen de mensen te begeven, juist omdat ze nu met zovelen waren. Eenmaal in het park zocht Jon een rustig plekje op. Ergens op een grasveldje, maar wel redelijk uit de buurt van de spelende kinderen. Hij wilde gewoon even van de zon kunnen genieten. Iets wat niet altijd kon door waar hij normaal verbleef.
Rhyme genoot van het lekkere weer, het was zonnig en dat zorgde er dan ook voor dat ze een beige jurkje aanhad van soepel vallend stof. Waar ze een roze vestje overheen droeg. Haar ogen zochten het park af en al snel had ze een bankje gevonden om plaats op te nemen. Ze begroette de mensen die ze kende opgewekt en met een enkeling maakte ze een praatje. Ze zag wat kinderen spelen en toen de bal dan ook haar richting uit kwam, pakte ze deze op en bracht deze terug. Het kindje begon een heel verhaal te vertellen en Rhyme deed rustig mee in het gesprek, het kindje vond dat zij ook maar mee moest doen en dat deed ze dan ook. Een vaderfiguur kwam aanlopen en het kindje gaf de bal aan hem. De vader stak zijn duim naar haar op en voordat ze het wist schoot hij de bal zo hard als hij kon over het veld heen. Een glimlach op haar gezicht, terwijl ze achter de bal aanrende, maar voordat ze het wist struikelde ze en kwam ze vol op haar buik terecht. Een pijnlijke kreun kwam uit haar mond, terwijl ze zich omhoog duwde en keek waarover ze nu eigenlijk gestruikeld was. Toen ze zag dat het een persoon was, draaide ze zich dan ook snel om op haar knieën. "Het spijt me." Zei ze snel en hem bezorgd aankeek. "Heb ik u pijn gedaan?" Vroeg ze er dan ook snel achteraan. Ze snapte niet hoe ze soms zo lomp kon zijn. Ze had hem niet eens in de gaten gehad en was veel te gericht op de bal geweest.
Het leek zo lekker rustig te zijn dat Jon het zich toestond om zijn armen onder zijn hoofd te vouwen en zijn ogen dicht te doen. De warmte deed hem lichtjes doen in dommelen. Daar kwam een einde aan, toen een kleine schaduw langs zijn ooghoek vloog. Wat alert keek Jon om. Hij zag een bal iets verderop weg stuiteren. Vast van een kind. Als die maar niet lastig kwam doen. Hij had het nog niet gedacht of iemand haakte achter zijn lange benen. Jon voelde een gewicht over zijn benen gaan en terwijl hij naar voren keek, kondigde een doffe dreun aan dat de persoon in kwestie op de grond was gevallen. Daarbij drukte een deel van het gewicht kort op zijn benen. Met een opgetrokken wenkbrauw en een norse blik keek Jon naar de persoon in kwestie. Het was een jonge vrouw, eigenlijk meer nog meisje te noemen, met blond haar en twee verschillende kleuren ogen. Kennelijk had ze haar schuld door, want ze draaide zich direct om en bood haar excuses aan. Jon duwde zichzelf iets overeind, zodat hij nu op zijn ellebogen steunde. Hij vond dat ze hem aansprak alsof hij al een oude, grijze lul was. Niet iets wat hem beter stemde. Al maakte haar uiterlijk dan wel weer iets goed. Ze was tenminste niet lelijk. 'Niet zo pijnlijk als die hap gras die je hebt genomen', merkte hij op. 'Wel knap dat je over bijna de enige persoon op een grasveldje kan vallen. Ik weet niet of ik boos moet roepen dat je moet uitkijken, of je moet applaudisseren', zei hij met een flauwe grijns. Het verzachtte zijn norse blik iets, maar je zou nog steeds denken dat hij boos was. Toch klonk er in zijn stem iets geamuseerds in door.
Ze bekeek de man, ze wist namelijk niet wat ze van hem kon verwachten. Sommige mensen konden om zoiets namelijk ontzettend boos worden. Niet dat deze man er zo uit zag, maar het was altijd een mogelijkheid. Soms waren oudjes namelijk veel heftiger als sommige jongeren en dat was iets waar ze dus voor uitkeek. Ze meende dat het haar speet, vooral omdat ze zo ontzettend lomp kon zijn en over iemand heen kon vallen. Wat voor een persoon doet zoiets. Blijkbaar had hij weinig pijn, want hij merkte op dat zijzelf meer pijn zou hebben als hem. Ze voelde over haar buik, deze inderdaad een wat pijnlijk gevoel had op dit moment. Rhyme wist dat deze pijn snel genoeg weg zou trekken en ze haalde dan ook haar schouders op. "Trekt wel weg." Zei ze met een schuine glimlach. Toen ze de rest van zijn woorden hoorde, beet ze echter op haar onderlip. Hij gaf toe dat hij erover had nagedacht om te roepen dat ze beter op moest letten. Ze had het ergens ook wel begrepen. "Ik zou applaudisseren. Boos roepen misstaat de meeste mensen." Rhyme liet een geamuseerde glimlach zien. Hij had namelijk wel gelijk, ze viel werkelijk over een van de weinige personen die op het grasveld lag. Waardoor ze zichzelf ook afvroeg hoe ze dat voor elkaar had gekregen. Nu merkte ze op dat het kindje voorbij rende om zelf de bal maar te komen halen. Hij merkte zelf al op dat het met Rhyme toch iets te lang ging duren. "Kan ik u iets te drinken aanbieden? Dat is het minste wat ik kan doen voor deze actie." Er waren genoeg kleine koffie zaakjes waar ze iets konden drinken. Ze had de rust van deze man belemmerd, dus misschien kon hij dan ook een kopje koffie gebruiken.
Jon dacht even na over het aanbod. Hij lustte best wel iets. Al kon het er vreemd uitzien dat iemand van zijn leeftijd op pad was met een grietje dat duidelijk nog niet legaal was, om het zo maar te noemen. 'Misschien', antwoordde Jon peinzend. 'Als het je lukt om mij niet met u aan te spreken in de komende minuten.' Hij ging normaal rechtop zitten, maar nog wel met zijn benen gestrekt. 'Ik ben misschien oud in jouw ogen, maar nog niet zó oud', merkte hij redelijk neutraal op. Hij bekeek het meisje nog eens. Het bleven toch haar ogen waardoor Jon iets achterdochtig was. Was ze een mutant? Was ze iets anders? Of simpelweg een mens met een bijzondere mutatie in de ogen? Het zou nogal schelen in het risico. Zelf moest hij al oppassen, maar als ze allebei moesten oppassen, was het wellicht te link. 'Maar... Hebben je ouders nooit geleerd dat je niet met vreemden op pad moet gaan? Wie weet wat er kan gebeuren', zei hij op een onheilspellende toon. Jon wilde haar daarmee een beetje testen. Misschien zou haar reactie al iets meer verraden.
Ze wilde hem bijna vragen wat 'misschien' voor een antwoord was. Maar hij was haar voor met spreken, ze mocht hem geen 'u' noemen? De komende minuten... Dat moest wel lukken. Maar blijkbaar moest hij nog even extra duidelijk maken dat hij zichzelf beledigd leek te voelen over het woordje u. Er verscheen daardoor een willekeurige glimlach op haar gezicht. Ze had niet verwacht dat iemand van zijn leeftijd werkelijk om zoiets in zou zitten. "Oke, jij. Daar kan voor gezorgd worden." Zei ze hem dan ook. Ze keek even om zich heen, het park was nog steeds vrij rustig en het was nog steeds lekker weer. Heerlijk weer om een terrasje te pakken, als deze man natuurlijk niet zo moeilijk zou hebben gedaan, hadden ze er al lang gezeten. Misschien was dat wat overdreven, maar het ging om het idee. De man had blijkbaar meer te zeggen, met vreemde mannen meegaan? Ze grinnikte dan ook om die opmerking van hem. "Nee.. Mijn ouders hebben me wel geleerd dat ik mensen die ouder zijn als mij met u aan moet spreken. Tenzij ze zelf aangeven dat ze het anders willen hebben." Zei ze wat plagend en haalde even haar schouders op. "Daarbij ga jij met een vreemde dame op pad, wie weet wat er dan gebeurt?" Ja, ze kon zichzelf nog niet echt een vrouw noemen en dit deed ze dan ook niet. Maar het was duidelijk aan haar stem te horen dat ze een grapje maakte. "Ik ben Rhyme. Dus, wat gaat er gebeuren als ik met jou mee ga?" Zei ze met een glimlach en haar hand uitstak naar de man.
'De "dame"', hij legde er een beetje nadruk op, omdat hij haar meer een meisje vond, 'in kwestie is een stuk kleiner dan mij. En ik gok er zo op dat zij ook een stuk minder sterk is. Dus voor jou hoef ik niet bang te zijn', antwoordde hij met een lichte grijns. Het meisje volgde hierop door zichzelf voor te stellen en redelijk uitdagend vroeg wat er zou gebeuren als zij met hem meeging, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. 'Dean', stelde hij zichzelf voor en nam kort maar ferm haar hand aan. Het was niet om iets te bewijzen. Zo schudde hij altijd iemand de hand. Van die slappe handjes vond hij maar niks. Want of je gaf iemand een hand, of niet, maar niet zo'n vies, slap, zweterig handje er tussenin. 'En er gebeurd helemaal niets als ik met jou mee ga. Ten eerste ben je te jong, ten tweede ben ik daar het type niet voor', antwoordde hij simpel. Hij stond op en misschien werd voor Rhyme nu pas duidelijk hoe lang en toch wel breed (lees gespierd) hij was. Jon keek wat afwachtend op het blonde meisje neer. 'Op zo'n warme dag lust ik wel een sundae, liever dan een kop koffie', stelde hij voor.
Daar had hij zeker een punt... Ze beet dan ook op haar lip, daar kon ze weinig op inbrengen. "Aangenaam." Zei ze rustig, waaruit bleek dat ze toch netjes was opgevoed. Ze was slim genoeg om niet meteen te denken dat iedere man haar wilde aanranden. Sociaal vaardig genoeg om het met vele mensen te kunnen vinden. De hand verbaasde haar iets, maar was beter als een man die een vrouwen hand gaf. Ze glimlachte dan ook naar hem en luisterde naar wat er zou gebeuren als ze mee zou gaan. "Waarom deed je dan zo moeilijk?" Vroeg ze plagend en toen hij opstond, deed zij hetzelfde. Om erachter te komen dat hij misschien beter had kunnen blijven zitten. Want nu merkte ze pas hoe groot hij was. Daarbij was ze zelf nu ook weer niet de kleinste onder de dames, toch was hij zeker een kop groter als haar. "Ik had je drinken aangeboden, maar een sundae moet nog wel lukken." Zei ze rustig en ze draaide zichzelf om richting de stad. "Jij een favoriete plek?" Vroeg ze hem, wie weet wilde hij ergens perse zitten en dan kon ze het beter nu weten namelijk.
'Ik deed niet moeilijk. Ik controleerde of je over gezond verstand beschikte', verklaarde hij. 'Er zijn namelijk "dames" die zich de verkeerde dingen in hun hoofd halen. En daar heb ik geen behoefte aan.' Het spel kon immers van twee kanten gespeeld worden. Jon kraakte zijn nek even, waarna hij zijn schouders los rolde. 'Ik ken geen specifieke zaak waar ik naartoe zou willen. Maar mijn voorkeur gaat wel uit naar een rustig etablissement. Het liefst met een terrasje in de zon.' Hij keek opzij naar de blondine. Ze kwam zo'n vijfentwintig centimeter te kort om in zijn ogen te kunnen kijken. Dat werd voor haar omhoog praten en voor hem naar beneden. Al was hij niet de persoon om nadrukkelijk naar beneden te gaan praten. Het zou meer iets worden als in haar algemene richting praten. Zo voelden de meeste mensen zich niet gekleineerd, was zijn ervaring. 'Heb jij een voorkeur?', vroeg Jon aan Rhyme. Dat zij hem mee vroeg, wilde niet zeggen dat het alleen maar naar zijn zin hoefde te zijn.
"Niet iedereen heeft kwade bedoelingen hoor. Ik viel over jou heen, ik ben geen 'dame' die mezelf voor de lol pijn gaat doen; om een man een drankje aan te bieden." Zei ze rustig, nu begreep ze waar hij op doelde. Waarom hij iets argwanend tegen haar was. "Ik heb daar ook geen behoefte aan." Liet ze weten dat ze zeker niet van die ideeën in haar hoofd had gehaald. Een rustig zaakje, waar hij in de zon op een terrasje kon zitten. "Komt voor elkaar." Zei ze dan ook met een glimlach, er was een eindje verderop een klein pleintje, waar een aantal kleine tentjes op zaten. Op dit moment van de dag was het er vast niet ontzettend druk. Daar liep ze dan ook op af, toen hij vroeg of ze een voorkeur had, schudde ze haar hoofd. "Niet echt eigenlijk, een tentje wat ergens in de achterwijk zit is super goed. Maar dit tentje moet je nooit naar binnen gaan. Is ontzettend vies." Zei ze terwijl ze een klein eettentje voorbij liepen. Rhyme kwam aan bij het pleintje en ging op een van de het terrasje zitten van een klein restaurantje. "Is dit naar je wens?" Vroeg ze hem, het was in de zon en ze hadden hier heerlijk eten.
'Ik zei ook niet dat iedereen kwade bedoelingen heeft. Maar voor de zekerheid controleer ik dat altijd liever. Ik heb genoeg aanvaringen gehad', verklaarde Jon. Hij volgde Rhyme. Tenminste, volgen, hij bleef rustig naast haar lopen. Dat ze zo een redelijk apart duo vormden, gaf hen misschien iets bekijk. Met name van moeders of andere vrouwen die dan afkeurend konden blikken. Uiteraard enkel wanneer het niet zou opvallen. 'In de achterwijk?', vroeg Jon lichtelijk verbaasd. De blondine leek hem niet het type om daar te komen. Ze zag eruit alsof haar familie genoeg geld had. Dus waarom zou ze daar moeten komen? Kort keek hij opzij toen ze benoemde dat het tentje, waar ze langs liepen, ontzettend vies was. Kennelijk had ze er verstand van. Jon waagde zich meestal niet aan te lang op één plek zitten. Daarom was hij maar zelden in een café of restaurant te vinden. Een bar deed hij nog wel eens aan, maar daar kon je vaak ook sneller ontsnappen. Er was altijd wel een achterdeurtje, of een raam wat kon sneuvelen. 'Je lijkt er verstand van te hebben', merkte hij op. 'Ga je vaak ergens uit?', vroeg hij meer uit een soort beleefdheid om het gesprek gaande te houden, dan echt interesse. Jon nam plaats tegenover Rhyme aan het tafeltje waar ze was gaan zitten. Hij keek even rond. Rustig en met duidelijk overzicht op de straten. 'Ja, dit is prima', antwoordde hij en zakte een beetje onderuit op zijn stoel.
"Ja, de achterwijk. Ik mag niet naar 'The below' Dus ik moet andere plekken vinden om rond te hangen. Het klinkt erger als dat het is hoor." Zei ze rustig met een kleine glimlach. Nee het is niet zo dat ze daar door de steegjes ging lopen. Maar ze moest er naartoe als ze naar een leuke discotheek wilde. Dus dat was wat ze wel deed. "Natuurlijk ga ik vaak ergens uit." Zei ze hem iets verontwaardigd. Maar ze had al snel weer een glimlach op haar gezicht. "Jij niet dan? Je bent toch niet Zó oud?" Zei ze plagend. Iemand kwam om te vragen wat ze wilde en zelf bestelde ze een aardbeien sundae. Ze wachtte verder op de order van Dean. "Dus, wat brengt jou hier?" vroeg ze rustig. "Ook hier opgegroeid?"
Een frons gleed even over zijn gezicht. Rhyme sprak over The Below alsof ze daar graag wilde zijn. Duidelijk had ze er dus geen ervaring mee. Om niks prijs te geven, had Jon zijn gezicht al snel weer in de plooi. Hij haalde een beetje onverschillig zijn schouders op toen ze zei dat de achter erger klonk dan het was. Inwendig lachte hij schamper. Ze moest eens weten... Jon leunde naar voren op het moment dat Rhyme het had over dat hij toch niet zó oud was. Hij keek haar vrij strak aan vanonder zijn donkerblonde haren. 'Ik ben inderdaad niet zó oud. Maar ik zit op een vrij leeg veldje en vraag je naar een tentje waar het rustig is.' Hij liet zich weer achterover zakken en sprak ineens luchtig verder: 'Ik ben geen mensen persoon. Ik houd niet van druktes, dus ga ik niet uit', antwoordde hij met een schouderophaal. Kort erna kwam een ober vragen naar hun wensen. Rhyme bestelde een aardbeien sundae. Zelf bestelde Jon een chocolade sundae. Hij hield wel van iets minder zoet, maar toch voor de lekkere trek. De blondine bleek vrij nieuwsgierig te zijn, want ze vroeg naar wat hem hier bracht en of hij ook hier was opgegroeid. Jon bekeek haar even peilend, voordat hij antwoord gaf. 'Je zou zoiets kunnen zeggen ja', antwoordde hij op het opgroeien deel. 'Wat mij hier brengt, is de zon. Ik houd er wel van. Al is de stad op zijn mooist in het licht van de volle maan.' Daar klonk zelfs iets van bewondering in zijn stem. Jon pakte de onderzetter die voor hem lag en speelde er wat mee. 'Maar wat zoekt een jongedame als jij in de achterwijken? En vanwaar je interesse in The Below? Hoe weet je zeker dat het bestaat? Velen vinden het maar loze geruchten.' Hij keek tijdens het spelen met de onderzetter Rhyme in haar ogen aan.
"Ga een keer mee uit. Mensen ontmoeten is niet zo erg hoor." Zei ze met een glimlach. "Maar je moet het zelf weten." Zei ze eerlijk. Zijzelf was juist wel iemand die ervan hield om te praten en ze was dan ook niet zo snel op haar mondje gevallen. Wanneer iemand aardig tegen haar deed, dan deed ze dat even makkelijk terug. Hij was hier dus opgegroeid, al zei hij dat niet op een 'normale' manier. Zoiets zou je kunnen zeggen. De zon bracht hem hier? Makkelijk antwoord eigenlijk. Zijzelf kwam ook gewoon buiten voor de zon en om contact te maken met mensen. Al had ze totaal niet verwacht dat ze hier nu met deze man zou zitten. Niet dat er iets mis was met hem, maar normaal ging ze met mensen om van haar eigen leeftijd. "Ik ben zeventien, als ik achttien ben mag ik pas naar 'The underground'; ze vinden me nog te jong." Zei ze rustig. "Dat begrijp ik trouwens, ik hoef niet te horen dat mijn ouders gelijk hebben." Zei ze met een flauwe glimlach. "Maar er moet toch iets zijn? Als het waar is wat er gezegd word. Dat er... Mutanten zijn. Vriendinnen mogen al naar beneden en zeggen dat ze soms rare dingen zien." Waarom zei ze dit. "Maar het zullen inderdaad loze berichten zijn en the below zal vast niet bestaan." mompelde ze. Toen het ijs voor hen werd neergezet keek ze opgelucht naar het ijs en prikte er met haar lepel in. Nu hoefde ze hem tenminste niet aan te kijken, maar kon ze bezig zijn met eten. "Geloof jij het?" Vroeg ze hem nu toch wat nonchalant.
Toen Rhyme voorstelde om een keer mee te gaan fronste hij. Hij had net uitgelegd dat hij juist niet zo hield van mensen om zich heen. Het leek dan ook dat zij zich daardoor gelijk bedacht, want ze zei er achteraan dat hij het zelf moest weten. Ja, hij zou het zeker zelf weten. De blondine ging verder over wanneer zij wel verder mocht reizen. Alsof iemand daar maar trots op mocht zijn. ‘Je vindt het dus interessant en spannend, omdat het eigenlijk verboden terrein is’, concludeerde Jon. ‘Want ik denk dat als je al beter rondkijkt in de achterwijken, je zeker niet in The Underground wilt belanden’, zei hij op het feit dat ze pas naar The Underground mocht als ze achttien was. Jon ging weer meer rechtop zitten. Kort liet hij zijn blik over de straat gaan, voordat hij Rhyme weer aankeek. ‘Je vriendinnen hebben dan nog niets gezien’, antwoordde hij waarschuwend. ‘Ik raad het je af om te romantiseren wat zij denken te hebben gezien.’ Als het kon, dan hoopte hij het uit Rhyme haar hoofd te kunnen praten om daar zo graag naartoe te willen gaan. Hij had al zijn bedenkingen bij haar ogen, maar hij was geen uitbuiter. Anderen die haar zouden zien, zouden wellicht niet zo aardig zijn. Mutant, ander ras, of niet. Het maakte voor de verkeerde personen nooit veel uit. Nieuw vlees was nooit weg. De blondine mompelde dat hij dan wel gelijk had kunnen hebben dat het enkel geruchten zijn en The Below niet bestaat. Ze leek zich ongemakkelijk te voelen onder zijn blik. Als dat ook maar het juiste effect had. Waardoor ze toen de sundae’s werden gebracht ze haar focus verlegde op het glas voor haar. ‘Geloof jij het?’, vroeg ze hem. Jon dacht een bepaalde nonchalantheid te horen, maar hij twijfelde aan haar werkelijke intentie. Ze was er té op gebrand. Dit was meer uithoren. En wellicht had hij dan al te veel gezegd over The Underground. Echter, hij kon gewoon niet ontkennen dat het daar niet veilig was. Zeker niet voor zo’n jong grietje. ‘Ik geloof dat mensen soms verdwijnen’, antwoordde Jon serieus. ‘Of ik geloof dat ze naar een geheim sublevel van de stad worden gebracht? Nee, dat geloof ik niet’, zei hij met een strak gezicht. Hij nam een lepel room met chocolade. Dat smaakte goed. Het was alweer even geleden dat hij zoiets had gegeten. Wat een luxe konden sommigen zich toch veroorloven. Hij maakte zijn mond leeg voordat hij verder sprak. ‘Dergelijke verdwijningspraktijken gebeuren gewoon hier. Als men spreekt van een onderwereld, dan bedoelen ze gewoon hier. Alleen keert de politie daar een blind oog voor. Mits voor de juiste prijs. Dat is wat ik geloof’, hij nam nog een hapje, slikte het door en vervolgde: ‘Wij hebben er gewoon een andere naam aan gegeven.’ Het klonk heel logisch. In andere steden gebeurde zulke dingen immers ook. Je kon wel eens een artikel lezen in de krant. Vaak wel klein en ergens achterin, over liquidaties of verdwijningen in andere steden. En dat gebeurde dan in wat in de krant de onderwereld werd genoemd.