Lazing on a sunday afternoon...

Ze keek hem afwachtend aan, benieuwd ergens naar zijn verhaal. Wat zorgde ervoor dat hij haar zo streng moest aanspreken? Had hij er iets meegemaakt... Kwam er haast vanzelfsprekend op in haar gedachte. Maar hij begon zijn verhaal al, ze keek weer even naar haar ijs om daar snel een hapje van te nemen en keek weer op naar hem. Hij woonde op de grens? Dit zorgde dan ook even voor een vragende blik in haar ogen. Hij had het over de achterwijken, oke, ze moest toegeven dat ze er ook niet zo vaak geweest was, maar wel eens om bij een discotheek te komen. Deze iets minder luguber was als enkele andere huizen die ze er heeft gezien. Toen vroeg hij haar wat ze daar zocht, of hoopte te vinden en Rhyme keek hem haast als geschrokken aan. Waarom.. Wat? Ja ze was een beetje benieuwd naar iets, maar dat was vast niet iets heel vreemds ofzo. Ja, ze had pas met haar moeder de foto's van haar jeugd doorgespit en had zich afgevraagd waarom haar moeder niet zwanger ergens op te zien was. Maar ze was nu niet echt van plan om dit meteen aan deze man te vertellen.
"Ik.. Geen idee." Mompelde ze, aangezien ze nu niet werkelijk verwachtte dat ze daar zozeer op antwoorden kon komen. Toch was ze zich er natuurlijk wel van bewust dat haar ogen nogal apart waren. Iets wat eigenlijk ook 'gewoon' zou hebben kunnen ontstaan.
"Het is gewoon soms apart dat er zoveel dingen gebeuren zonder dat je er echt weet van had." Zei ze toen zacht. "Wat als mensen niet blijken wie we denken, is dat mogelijk?" Het leek haast meer alsof ze in zichzelf aan het mijmeren was doordat ze naar haar ijsje aan het kijken was. Nu keek ze toch op naar hem en zuchtte.
"Het maakt ook niks uit." Ze stak haar hand in de lucht en betaalde, dit zorgde ervoor dat ze kon gaan als ze dat wilde. Al was ze niet zo asociaal opgevoed dat ze er nu meteen vandoor ging.