Post by Nefarian on Sept 21, 2016 17:10:57 GMT
non-canon
Het was een rotdag. Hij had nog niks gedronken, hij had niemand echt kunnen vinden en mensen hielden hem door zijn witte haren te goed in de gaten. Hij was naar de surface gegaan, hij had verwacht dat het goed zou zijn. Als iemand hem een lullige opmerking toesmeet, moest hij moeite doen deze niet meteen te onthoofden. Hij was in een park aangekomen en Nefarian zuchtte terwijl hij tegen een boom aan ging zitten. Dit leek echter niet genoeg om kijkende mensen uit de weg te gaan. Hij liet zijn hoofd hangen, zo hoefde hij hen niet te zien.
Toen werd hij aangetikt en keek met een zucht op. Een meisje keek hem iets bezorgd aan, hoewel het een standaard dame was in zijn ogen, waren haar ogen hetgeen dat het meest opviel. Een groen en de andere blauw.
"Gaat het?" Vroeg ze hem en hij keek haar verbaasd aan. "Je ziet wat bleek." Een frons, terwijl hij haar hand van zijn schouder duwde. "Niet door je haar, maar..." Ze keek hem wat achterdochtig aan toen hij naar haar bleef staren. Een lust was in zijn ogen te zien en het meisje slikte.
"Ik ben Rhyme." Zei ze vluchtig en dit zorgde ervoor dat de jongen weer 'normaal' keek. Hij knikte naar haar en hoewel hij nog geen woord had gesproken, had ze op z'n minst gehoopt dat hij zijn naam zou zeggen.
"Ik heb je hulp nodig." Waren zijn woorden en het meisje keek hem haast nog bezorgder aan. Hij klonk ergens zielig en zijn uiterlijk hielp totaal niet mee om dit beeld minder sterk te maken.
"Wat is er?" Vroeg ze zacht en het meisje keek hem onderzoekend aan. Ze hoopte niet dat dit uit ging lopen op iets raars. Er waren genoeg vreemde mensen en zij had geen zin in seks met deze rare jongen.
"Bloed, ik heb bloed nodig." Het meisje moest lachen, ergens had hij gehoopt dat ze van vampiers wist en ergens had hij het verwacht, haar twee oogkleuren leken te vertellen dat ze anders was. Maar misschien had hij het dus mis.
"Dit is jou visie van een grap?" Vroeg ze en ze wilde opstaan, maar Nefarian greep haar pols vast en dit zorgde voor een zucht. Ze waren in het park en er waren genoeg mensen die dit alles konden zien. Dus ze raakte nog niet in paniek.
"Nee, vampier, bloed, eten." Alsof ze hem zomaar zou moeten geloven, hij sprak niet eens in normale zinnen. Ze schudde haar hoofd, dit keer met een frons op haar gezicht.
"Laat me los, anders begin ik te roepen." Zei ze hem streng en ze keek hem boos aan.
"Het doet niet zoveel pijn. Het zijn maar enkele slokken." Hij keek haar haast smekend aan het Rhyme keek hem haast medelevend aan.
"Jij denkt dat ik in vampiers geloof?" Vroeg ze hem en nu stond Nefarian op, hij had haar pols nog steeds vast, maar hij begeleidde haar rustig richting wat bomen. Hij had haar pols zacht vast, als ze weg wilde, dan kon dat. Maar ergens was haar interesse gewekt. Was dit een nieuwe grap die mensen uithaalde. Zijn haarkleur leek niet geverfd te zijn en hij liet haar los toen ze uit het zicht waren van de mensen.
"Nog nooit een vampier gezien? Waarschijnlijk wel, maar je weet het niet." Mijmerde hij en Rhyme begon nu toch nerveus te worden.
"Ik dacht dat dit een grap was, hoe kan het dat-" Maar hij hield zijn hand omhoog en zijn nagels groeide. Ze wilde roepen, maar zijn hand had hij op haar mond gelegd. Ze pakte zijn hand van haar mond en bestudeerde zijn nagels. Ze gilde in ieder geval niet, dat was iets. Ze deed een stap naar voren en wilde met haar handen naar zijn mond grijpen. Echter deed hij een stap achteruit en pakte haar polsen vast.
"Wat doe je?" Vroeg hij niet begrijpend en Rhyme keek hem fronsend aan.
"Je tanden." Een zucht en hij liet haar polsen los. Het meisje duwde zijn lip omhoog en bekeek de scherpe hoektanden.
"Zijn ze echt?" Nefarian rolde met zijn ogen en wilde weglopen. Hij had een wazig type aangesproken. Hij wilde enkel bloed en daarna zal hij weg zijn.
"Oke, doe maar." Zei ze abrupt en Nefarian keek haar vragend aan. De jongen had ergens verloren geleken in haar ogen en wie weet werd zijn haarkleur weer 'goed' van bloed? Hij liep naar haar toe.
"Weet je het zeker?" Nee, ze wist het niet zeker, maar ze schudde enkel haar hoofd.
"Schiet nou maar op." Mompelde ze boos en Nefarian stapte naar voren en streek haar haren aan de kant. Ze was zenuwachtig, haar bloed pompte snel door haar lichaam en haar ademhaling was versneld. Angst, iets wat logisch was, maar het meisje hield zich toch sterk.
Een rilling liep langs haar rug toen ze zijn ademhaling in haar nek voelde, ze wilde zichzelf bedenken. Maar ze was al zo ver, ze hoefde enkel- Op dat moment duwde zijn tanden zich door haar huid, een pijnlijke kreun kwam tussen haar lippen vandaan. Tranen ontstonden in haar ogen, het deed pijn!
Twee hoektanden had hij in haar huid geprikt en hij noemde dat, niet zoveel pijn? Echter voelde ze opnieuw dezelfde pijn toen hij zijn twee onderste hoektanden in haar hals erbij zette, de duim op haar mond zorgde er echter voor dat ze niet te hard kon kreunen en dat er een gedempt geluid tussen haar lippen vandaan kwam. Het bloed wat uit haar hals werd gezogen, zorgde ervoor dat ze iets onstabiel werd en licht in haar hoofd. Zijn armen zorgde ervoor dat ze rechtop bleef staan en de zwarte vlekken die voor haar ogen danste maakte het er niet makkelijker op om bij zinnen te blijven. Ze wilde haar mond openen, maar de duim van Nefarian hield dat tegen. Hij stond dicht tegen haar aan, toch lukte het haar om haar armen tussen hen in te wurmen en ze duwde hem achteruit. Het meisje zakte wankel door haar knieën en zat nu op de grond. Een hand legde ze op haar hals en Nefarian zag de tranen in haar ogen. Misschien waren dat meer als enkele slokken geweest. Maar haar bloed smaakte heerlijk, ze was geen mens; dat was onmogelijk. Hij voelde een positieve tinteling in zijn lichaam. Hij hurkte bij haar neer en het meisje haalde uit. Hij bleef zitten, liet zich geslagen worden. Ergens had hij het verdiend, vooral omdat zij hem ergens had willen helpen door hem bloed te geven.
"Je bent een rotzak." Siste ze zacht en Nefarian wist daar vrij weinig op te zeggen, ze had waarschijnlijk gelijk. Toch bleef hij zitten, keek naar hoe ze zichzelf weer bij elkaar schraapte. Ze was ook te naïef geweest, had verwacht dat het nep was en toen het echt bleek te zijn, had ze geloofd dat het niet zoveel pijn deed. Dat had het wel gedaan en ze keek iets sip naar de grond.
"Toch bedankt." Zei hij rustig en ze keek op.
"Hoe kun je zo leven?" Vroeg ze hem afkeurend.
"Ik heb er niet voor gekozen, als ik niet eet, sterf ik." Was zijn simpele antwoord en Rhyme zuchtte. Hoewel ze verafschuwde wat hij had gedaan, kon hij er dus blijkbaar maar weinig aan doen. Het was of jezelf voeren met andermans bloed, of sterven.
"Ik had verwacht dat je haar weer terug zijn eigen kleur zou worden." Ze keek naar hem op en Nefarian grinnikte iets om haar woorden.
"Dit is mijn eigen kleur, ik zie er nu eenmaal zo uit. Zoals jij twee verschillende oogkleuren hebt." Zei hij rustig en het meisje keek in zijn grijze ogen. Hij had gelijk, sommige mensen vonden dat namelijk ook vreemd en nu stond ze tegenover een werkelijke vampier. Ze moesten eens weten.
"Hoe oud ben je?" Ze keek hem onderzoekend aan, vampiers waren oud, toch?
"Vierhonderd jaar ongeveer." Zoiets en de mond van het meisje viel werkelijk open van verbazing. Hij zag er nog zo goed uit, zag hij er goed uit? Ze keek naar hem en met een blos op haar wangen keek ze weg. Ja, hij zag er goed uit. Als je door de witte haren en haast witte ogen heen keek, was hij niet verkeerd om te zien. De rust die hij uitstraalde zorgde er haast voor dat ze niet meer boos op hem was.
"Hoe vaak moet je drinken?" Vroeg ze twijfelend.
"Iedere dag, sommige vampiers kunnen het langer zonder bloed volhouden, ik niet. Al kan ik het mezelf aanwennen waarschijnlijk." Waarom praatte hij er zo makkelijk over? Moest ze aangeven dat ze hem nog wel eens wilde helpen? Ze wilde het ergens niet maar ze kon er wel voor zorgen dat andere mensen er geen last van hadden.
"Dood jij mensen?" Hij schudde zijn hoofd. Hij doodde niet tijdens het drinken, dat zorgde ervoor dat hij teveel pijn had en hoewel het vast heel leuk was om iets nieuws te leren binnen enkele dagen, was hij niet van plan om zoveel pijn te doorstaan voor iets stoms. Nefarian wist namelijk niet eens welke skill of gave hij zou krijgen.
"Maar wat als je weer honger krijgt?" Vroeg ze zacht.
"Normaal bijt ik mensen die iets fout hebben gedaan. Een dame verkrachten, een winkel hebben overvallen." Ze knikte begrijpend en ze nam een grote teug adem.
"Je mag over een week wel terugkomen." De woorden werden snel gesproken en Nefarian keek haar verbaasd aan. "Ik wil niet dat je mensen pijn doet die het niet willen. Ook al zijn ze nog zo slecht. Ik kan niet iedere dag bloed geven, maar volgende week misschien weer." Ze fluisterde haast en Nefarian knikte.
"Wie weet tot volgende week." Zei hij rustig en stond op, liet het meisje alleen op de grond zitten. Hij wreef het bloed van zijn lippen en liep richting het station, wat was deze dame geweest?
Het was een rotdag. Hij had nog niks gedronken, hij had niemand echt kunnen vinden en mensen hielden hem door zijn witte haren te goed in de gaten. Hij was naar de surface gegaan, hij had verwacht dat het goed zou zijn. Als iemand hem een lullige opmerking toesmeet, moest hij moeite doen deze niet meteen te onthoofden. Hij was in een park aangekomen en Nefarian zuchtte terwijl hij tegen een boom aan ging zitten. Dit leek echter niet genoeg om kijkende mensen uit de weg te gaan. Hij liet zijn hoofd hangen, zo hoefde hij hen niet te zien.
Toen werd hij aangetikt en keek met een zucht op. Een meisje keek hem iets bezorgd aan, hoewel het een standaard dame was in zijn ogen, waren haar ogen hetgeen dat het meest opviel. Een groen en de andere blauw.
"Gaat het?" Vroeg ze hem en hij keek haar verbaasd aan. "Je ziet wat bleek." Een frons, terwijl hij haar hand van zijn schouder duwde. "Niet door je haar, maar..." Ze keek hem wat achterdochtig aan toen hij naar haar bleef staren. Een lust was in zijn ogen te zien en het meisje slikte.
"Ik ben Rhyme." Zei ze vluchtig en dit zorgde ervoor dat de jongen weer 'normaal' keek. Hij knikte naar haar en hoewel hij nog geen woord had gesproken, had ze op z'n minst gehoopt dat hij zijn naam zou zeggen.
"Ik heb je hulp nodig." Waren zijn woorden en het meisje keek hem haast nog bezorgder aan. Hij klonk ergens zielig en zijn uiterlijk hielp totaal niet mee om dit beeld minder sterk te maken.
"Wat is er?" Vroeg ze zacht en het meisje keek hem onderzoekend aan. Ze hoopte niet dat dit uit ging lopen op iets raars. Er waren genoeg vreemde mensen en zij had geen zin in seks met deze rare jongen.
"Bloed, ik heb bloed nodig." Het meisje moest lachen, ergens had hij gehoopt dat ze van vampiers wist en ergens had hij het verwacht, haar twee oogkleuren leken te vertellen dat ze anders was. Maar misschien had hij het dus mis.
"Dit is jou visie van een grap?" Vroeg ze en ze wilde opstaan, maar Nefarian greep haar pols vast en dit zorgde voor een zucht. Ze waren in het park en er waren genoeg mensen die dit alles konden zien. Dus ze raakte nog niet in paniek.
"Nee, vampier, bloed, eten." Alsof ze hem zomaar zou moeten geloven, hij sprak niet eens in normale zinnen. Ze schudde haar hoofd, dit keer met een frons op haar gezicht.
"Laat me los, anders begin ik te roepen." Zei ze hem streng en ze keek hem boos aan.
"Het doet niet zoveel pijn. Het zijn maar enkele slokken." Hij keek haar haast smekend aan het Rhyme keek hem haast medelevend aan.
"Jij denkt dat ik in vampiers geloof?" Vroeg ze hem en nu stond Nefarian op, hij had haar pols nog steeds vast, maar hij begeleidde haar rustig richting wat bomen. Hij had haar pols zacht vast, als ze weg wilde, dan kon dat. Maar ergens was haar interesse gewekt. Was dit een nieuwe grap die mensen uithaalde. Zijn haarkleur leek niet geverfd te zijn en hij liet haar los toen ze uit het zicht waren van de mensen.
"Nog nooit een vampier gezien? Waarschijnlijk wel, maar je weet het niet." Mijmerde hij en Rhyme begon nu toch nerveus te worden.
"Ik dacht dat dit een grap was, hoe kan het dat-" Maar hij hield zijn hand omhoog en zijn nagels groeide. Ze wilde roepen, maar zijn hand had hij op haar mond gelegd. Ze pakte zijn hand van haar mond en bestudeerde zijn nagels. Ze gilde in ieder geval niet, dat was iets. Ze deed een stap naar voren en wilde met haar handen naar zijn mond grijpen. Echter deed hij een stap achteruit en pakte haar polsen vast.
"Wat doe je?" Vroeg hij niet begrijpend en Rhyme keek hem fronsend aan.
"Je tanden." Een zucht en hij liet haar polsen los. Het meisje duwde zijn lip omhoog en bekeek de scherpe hoektanden.
"Zijn ze echt?" Nefarian rolde met zijn ogen en wilde weglopen. Hij had een wazig type aangesproken. Hij wilde enkel bloed en daarna zal hij weg zijn.
"Oke, doe maar." Zei ze abrupt en Nefarian keek haar vragend aan. De jongen had ergens verloren geleken in haar ogen en wie weet werd zijn haarkleur weer 'goed' van bloed? Hij liep naar haar toe.
"Weet je het zeker?" Nee, ze wist het niet zeker, maar ze schudde enkel haar hoofd.
"Schiet nou maar op." Mompelde ze boos en Nefarian stapte naar voren en streek haar haren aan de kant. Ze was zenuwachtig, haar bloed pompte snel door haar lichaam en haar ademhaling was versneld. Angst, iets wat logisch was, maar het meisje hield zich toch sterk.
Een rilling liep langs haar rug toen ze zijn ademhaling in haar nek voelde, ze wilde zichzelf bedenken. Maar ze was al zo ver, ze hoefde enkel- Op dat moment duwde zijn tanden zich door haar huid, een pijnlijke kreun kwam tussen haar lippen vandaan. Tranen ontstonden in haar ogen, het deed pijn!
Twee hoektanden had hij in haar huid geprikt en hij noemde dat, niet zoveel pijn? Echter voelde ze opnieuw dezelfde pijn toen hij zijn twee onderste hoektanden in haar hals erbij zette, de duim op haar mond zorgde er echter voor dat ze niet te hard kon kreunen en dat er een gedempt geluid tussen haar lippen vandaan kwam. Het bloed wat uit haar hals werd gezogen, zorgde ervoor dat ze iets onstabiel werd en licht in haar hoofd. Zijn armen zorgde ervoor dat ze rechtop bleef staan en de zwarte vlekken die voor haar ogen danste maakte het er niet makkelijker op om bij zinnen te blijven. Ze wilde haar mond openen, maar de duim van Nefarian hield dat tegen. Hij stond dicht tegen haar aan, toch lukte het haar om haar armen tussen hen in te wurmen en ze duwde hem achteruit. Het meisje zakte wankel door haar knieën en zat nu op de grond. Een hand legde ze op haar hals en Nefarian zag de tranen in haar ogen. Misschien waren dat meer als enkele slokken geweest. Maar haar bloed smaakte heerlijk, ze was geen mens; dat was onmogelijk. Hij voelde een positieve tinteling in zijn lichaam. Hij hurkte bij haar neer en het meisje haalde uit. Hij bleef zitten, liet zich geslagen worden. Ergens had hij het verdiend, vooral omdat zij hem ergens had willen helpen door hem bloed te geven.
"Je bent een rotzak." Siste ze zacht en Nefarian wist daar vrij weinig op te zeggen, ze had waarschijnlijk gelijk. Toch bleef hij zitten, keek naar hoe ze zichzelf weer bij elkaar schraapte. Ze was ook te naïef geweest, had verwacht dat het nep was en toen het echt bleek te zijn, had ze geloofd dat het niet zoveel pijn deed. Dat had het wel gedaan en ze keek iets sip naar de grond.
"Toch bedankt." Zei hij rustig en ze keek op.
"Hoe kun je zo leven?" Vroeg ze hem afkeurend.
"Ik heb er niet voor gekozen, als ik niet eet, sterf ik." Was zijn simpele antwoord en Rhyme zuchtte. Hoewel ze verafschuwde wat hij had gedaan, kon hij er dus blijkbaar maar weinig aan doen. Het was of jezelf voeren met andermans bloed, of sterven.
"Ik had verwacht dat je haar weer terug zijn eigen kleur zou worden." Ze keek naar hem op en Nefarian grinnikte iets om haar woorden.
"Dit is mijn eigen kleur, ik zie er nu eenmaal zo uit. Zoals jij twee verschillende oogkleuren hebt." Zei hij rustig en het meisje keek in zijn grijze ogen. Hij had gelijk, sommige mensen vonden dat namelijk ook vreemd en nu stond ze tegenover een werkelijke vampier. Ze moesten eens weten.
"Hoe oud ben je?" Ze keek hem onderzoekend aan, vampiers waren oud, toch?
"Vierhonderd jaar ongeveer." Zoiets en de mond van het meisje viel werkelijk open van verbazing. Hij zag er nog zo goed uit, zag hij er goed uit? Ze keek naar hem en met een blos op haar wangen keek ze weg. Ja, hij zag er goed uit. Als je door de witte haren en haast witte ogen heen keek, was hij niet verkeerd om te zien. De rust die hij uitstraalde zorgde er haast voor dat ze niet meer boos op hem was.
"Hoe vaak moet je drinken?" Vroeg ze twijfelend.
"Iedere dag, sommige vampiers kunnen het langer zonder bloed volhouden, ik niet. Al kan ik het mezelf aanwennen waarschijnlijk." Waarom praatte hij er zo makkelijk over? Moest ze aangeven dat ze hem nog wel eens wilde helpen? Ze wilde het ergens niet maar ze kon er wel voor zorgen dat andere mensen er geen last van hadden.
"Dood jij mensen?" Hij schudde zijn hoofd. Hij doodde niet tijdens het drinken, dat zorgde ervoor dat hij teveel pijn had en hoewel het vast heel leuk was om iets nieuws te leren binnen enkele dagen, was hij niet van plan om zoveel pijn te doorstaan voor iets stoms. Nefarian wist namelijk niet eens welke skill of gave hij zou krijgen.
"Maar wat als je weer honger krijgt?" Vroeg ze zacht.
"Normaal bijt ik mensen die iets fout hebben gedaan. Een dame verkrachten, een winkel hebben overvallen." Ze knikte begrijpend en ze nam een grote teug adem.
"Je mag over een week wel terugkomen." De woorden werden snel gesproken en Nefarian keek haar verbaasd aan. "Ik wil niet dat je mensen pijn doet die het niet willen. Ook al zijn ze nog zo slecht. Ik kan niet iedere dag bloed geven, maar volgende week misschien weer." Ze fluisterde haast en Nefarian knikte.
"Wie weet tot volgende week." Zei hij rustig en stond op, liet het meisje alleen op de grond zitten. Hij wreef het bloed van zijn lippen en liep richting het station, wat was deze dame geweest?