Maar het is hoogseizoen bij de pretparken dus is het gewoon heel druk 
Nog 3 weken en dan is het als het goed is weer rustig! 
Post by Nefarian on Sept 21, 2016 9:56:51 GMT
Zijn lange haren hingen zoals gewoonlijk in een zijscheiding langs zijn gezicht. Zijn licht grijze ogen waren echter gefixeerd op de weg voor hem. Hij kon dan wel iets beter zien als de meeste mensen, zijn zicht kwam niet zo ver als dat van de meeste vampiers. Hij moes het meeste dan ook met zijn gehoor doen in plaats van zicht. Daarbij had hij het idee dat zijn zicht slechter werd, zou hij dan toch blind worden? Hij hoopte van niet, maar het was niet uitgesloten. Wat ze ook in zijn lichaam hadden gebruikt was namelijk niet opeens verdwenen en misschien duurde het simpelweg langer voordat hij zou sterven. Hij had een simpele spijkerbroek aan met een zwarte trui.
Maar waarom liep hij in deze verlaten wijk? Hij had zin in bloed en hier waren altijd wel mensen die wat konden missen. Iets wat vaak niet opviel omdat mensen allerlei soorten verwondingen hadden, van de meest rare wezens. Hij passeerde een groepje hangjongeren, deze het blijkbaar interessant vonden dat hij wit haar had. Ze volgde hem en hoewel hij dat hoorde, had hij weinig zin om er aandacht aan te besteden. Totdat er een blikje langs zijn hoofd vloog en hij stond stil, draaide zichzelf om met een halve grijns. Eten....
"Wat moet je hier?" Vroeg een jongen met bruin haar, deze kwam naar hem toe gelopen. Nefarian was met zijn 1.86 niet klein en kwam net iets boven de jongen uit. Nefarian gaf echter geen antwoord, hij hoefde deze jongen geen uitleg te geven waarom hij hier was. De jongen duwde hem tegen zijn borst aan, waardoor hij rustig een stap achteruit deed.
"Waarom is je haar wit?" De andere jongens kwamen nu ook dichterbij en Nefarian zuchtte, draaide zichzelf om en liep weer verder. Dit zorgde er echter voor dat hij bij zijn haren werd gegrepen en een grom kwam tussen zijn lippen door. De jongen kreeg de elleboog van Nefarian in zijn gezicht en werd met een hand op zijn keel naar de grond geworpen. Nagels drongen zijn huid binnen.
"Ik hoef jou niks te vertellen." Waren zijn woorden en hij keek op naar de groep jongens, deze blijkbaar niet veel gaven om het leven van hun 'leider'. Ze liepen weg en Nefarian zuchtte, hoe graag hij ook zijn tanden in deze jongen had gezet, was het nu te opvallend. Ze wisten dat hij het laatst met hem gezien was. Met een zucht liet hij de jongen los, die er zo snel mogelijk vandoor ging. Weer verder zoeken naar eten dan.... Terwijl hij met zijn handen in zijn zakken verder liep op zoek naar een geschikte prooi.
Hij sloeg een steegje in en werd met een scene verblijd. Een jongedame probeerde zich uit de armen van een jongen te trekken, terwijl haar shirt al omhoog was geduwd en de jongen met moeite bezig was om haar broek omlaag te krijgen. Nefarian sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek voor enkele tellen het tafereel. Het lukte hem maar niet om met een hand haar broek omlaag te krijgen en Nefarian schudde zijn hoofd afkeurend.
"Hulp nodig?" Vroeg hij sarcastisch en de jongen keek verbaasd op, een kleine twinkeling ontstond in zijn ogen.
"Ja, je mag haar na mij hebben." Nefarian liep rustig naar hen toe en de bruine ogen van het meisje keken hem angstig aan. Nefarian glimlachte enkel vriendelijk naar haar, maar dat zorgde voor meer angst in haar ogen. Hij keek naar de jongen en zijn blik werd serieuzer; hij legde zijn hand met geweld tegen de jongen zijn gezicht aan en duwde hem tegen de muur. Zo kon hij ten eerste niet roepen om hulp, ten tweede zou hij van de dame afzijn. Verbaasd keek ze hem aan en hij gebaarde met zijn vrije hand dat ze kon gaan. Ze fluisterde zacht een bedankje, maar wist niet hoe snel ze weg moest rennen. Toen hij niks meer in het steegje hoorde, plantte Nefarian de tanden in de hals van de jongen. De jongen stribbelde tegen, nu zou hij weten hoe het voelde om machteloos te zijn. Was wat Nefarian dacht en hoorde hoe de hartslag van de jongen met iedere slok vaart minderde. Hoe graag hij de jongen ook zou willen doden, toch haalde hij zijn tanden uit de hals.
Nefarian wist wat er ging gebeuren als hij iemand vermoorde, althans, dat was meer als driehonderd jaar geleden. Misschien viel het allemaal wel mee. Maar de pijn was zo heftig geweest, dat hij het niet graag nog eens uittestte. Hij wreef het bloed van zijn lippen af en liet de jongen vallen. Hij had behoefte aan meer bloed en hij vroeg zich af of het normaal was om zo'n heftige bloedlust te hebben of dat het kwam omdat zijn lichaam het gevoel had af te sterven en wanhopig verlangde naar bloed. Het enige wat hij kon doen om zijn honger te stillen, was bloed drinken en daarom was hij op zoek naar een tweede slachtoffer.
Maar waarom liep hij in deze verlaten wijk? Hij had zin in bloed en hier waren altijd wel mensen die wat konden missen. Iets wat vaak niet opviel omdat mensen allerlei soorten verwondingen hadden, van de meest rare wezens. Hij passeerde een groepje hangjongeren, deze het blijkbaar interessant vonden dat hij wit haar had. Ze volgde hem en hoewel hij dat hoorde, had hij weinig zin om er aandacht aan te besteden. Totdat er een blikje langs zijn hoofd vloog en hij stond stil, draaide zichzelf om met een halve grijns. Eten....
"Wat moet je hier?" Vroeg een jongen met bruin haar, deze kwam naar hem toe gelopen. Nefarian was met zijn 1.86 niet klein en kwam net iets boven de jongen uit. Nefarian gaf echter geen antwoord, hij hoefde deze jongen geen uitleg te geven waarom hij hier was. De jongen duwde hem tegen zijn borst aan, waardoor hij rustig een stap achteruit deed.
"Waarom is je haar wit?" De andere jongens kwamen nu ook dichterbij en Nefarian zuchtte, draaide zichzelf om en liep weer verder. Dit zorgde er echter voor dat hij bij zijn haren werd gegrepen en een grom kwam tussen zijn lippen door. De jongen kreeg de elleboog van Nefarian in zijn gezicht en werd met een hand op zijn keel naar de grond geworpen. Nagels drongen zijn huid binnen.
"Ik hoef jou niks te vertellen." Waren zijn woorden en hij keek op naar de groep jongens, deze blijkbaar niet veel gaven om het leven van hun 'leider'. Ze liepen weg en Nefarian zuchtte, hoe graag hij ook zijn tanden in deze jongen had gezet, was het nu te opvallend. Ze wisten dat hij het laatst met hem gezien was. Met een zucht liet hij de jongen los, die er zo snel mogelijk vandoor ging. Weer verder zoeken naar eten dan.... Terwijl hij met zijn handen in zijn zakken verder liep op zoek naar een geschikte prooi.
Hij sloeg een steegje in en werd met een scene verblijd. Een jongedame probeerde zich uit de armen van een jongen te trekken, terwijl haar shirt al omhoog was geduwd en de jongen met moeite bezig was om haar broek omlaag te krijgen. Nefarian sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek voor enkele tellen het tafereel. Het lukte hem maar niet om met een hand haar broek omlaag te krijgen en Nefarian schudde zijn hoofd afkeurend.
"Hulp nodig?" Vroeg hij sarcastisch en de jongen keek verbaasd op, een kleine twinkeling ontstond in zijn ogen.
"Ja, je mag haar na mij hebben." Nefarian liep rustig naar hen toe en de bruine ogen van het meisje keken hem angstig aan. Nefarian glimlachte enkel vriendelijk naar haar, maar dat zorgde voor meer angst in haar ogen. Hij keek naar de jongen en zijn blik werd serieuzer; hij legde zijn hand met geweld tegen de jongen zijn gezicht aan en duwde hem tegen de muur. Zo kon hij ten eerste niet roepen om hulp, ten tweede zou hij van de dame afzijn. Verbaasd keek ze hem aan en hij gebaarde met zijn vrije hand dat ze kon gaan. Ze fluisterde zacht een bedankje, maar wist niet hoe snel ze weg moest rennen. Toen hij niks meer in het steegje hoorde, plantte Nefarian de tanden in de hals van de jongen. De jongen stribbelde tegen, nu zou hij weten hoe het voelde om machteloos te zijn. Was wat Nefarian dacht en hoorde hoe de hartslag van de jongen met iedere slok vaart minderde. Hoe graag hij de jongen ook zou willen doden, toch haalde hij zijn tanden uit de hals.
Nefarian wist wat er ging gebeuren als hij iemand vermoorde, althans, dat was meer als driehonderd jaar geleden. Misschien viel het allemaal wel mee. Maar de pijn was zo heftig geweest, dat hij het niet graag nog eens uittestte. Hij wreef het bloed van zijn lippen af en liet de jongen vallen. Hij had behoefte aan meer bloed en hij vroeg zich af of het normaal was om zo'n heftige bloedlust te hebben of dat het kwam omdat zijn lichaam het gevoel had af te sterven en wanhopig verlangde naar bloed. Het enige wat hij kon doen om zijn honger te stillen, was bloed drinken en daarom was hij op zoek naar een tweede slachtoffer.
