Moonday

Jon had het tumult bij de verlaten gevangenis gehoord. Hij was er behoedzaam naartoe gelopen en was het gebouw binnen gegaan. Hij zorgde ervoor niet gezien te worden, want hij wist dat hier bepaalde types ronddwaalden waarmee je geen ruzie wilde. De schoten weergalmden door de gangen. Zoveel kogels. Waaraan werden ze verspilt?
Hoewel het niet zijn zaken waren, was Jon vrij nieuwsgierig. In lange tijd was er niet zoveel geweld geweest. Zelfs de laatste wedstrijd was alweer even geleden. Waren ze dan aan het oefenen? Nee, dat paste niet bij de anderen geluiden die steeds duidelijker werden. Schreeuwen die verstomden in gegorgel.
De geur van bloed werd sterker en sterker. Jon vertoefde zich in een leeg kantoortje. Hij liet zich zakken op zijn hurken en luisterde aandachtig. Het klonk alsof een wild beest tekeer ging. En ergens voelde het bekend. Het nodigde zelfs uit om mee te gaan doen.
Kort liet Jon zijn tong langs zijn iet wat puntige hoektanden glijden. Nee, hij zou op afstand blijven. Hoewel hij misschien veel gemeen had met het beest verderop. Zelf was hij niet volledig. Hij had in feite gebreken om het zo te noemen en daardoor zou hij dit verliezen als hij zich ermee ging mengen.
Het tumult doofde uit. De enige geluiden die nu nog te horen waren, was het kraken van botten en het scheuren van vlees. Maar ook dat hield vrij snel op. Jon fronste zijn wenkbrauwen. Zo abrupt? Waarom dat? Was hij ontdekt? Jon luisterde ingespannen, maar er klonken geen stappen zijn kant op. Vreemd genoeg klonken er ook geen stappen die van de plek weggingen. Wat was er aan de hand?
Even twijfelde Jon. Zou hij gaan kijken? Of zou dat zijn dood worden? Ach, wat maakte het nu echt uit? Een zonnige toekomst zou hij toch nooit krijgen. Ofwel zou hij vroegtijdig sterven, of hij zou wanneer hij te oud was om nog te vechten sterven. Liever eruit in een laatste glorie, dan uitgeblust ten onder gaan, besloot Jon.
Hij kwam overeind en liep weer de gang op. Daar bleef hij even staan wachten. Hooguit een minuut voordat hij verder ging. De gang volgend kwam Jon bij een ware slachtpartij aan. De muren waren besmeurd met bloed en overal lagen lichamen of delen ervan. Vrijwel ten midden van dit alles, lag één figuur die nog ademhaalde. Jon concludeerde dat dit degene was die had huisgehouden. En de band om zijn hals zei genoeg over de klasse. Nee, daar had Jon echt niet van kunnen winnen, wist hij.
Een beetje zoekend keek Jon om zich heen. Hij kon hier nog best wat mee. Zo vond hij twee handwapens die nog wel eens van pas konden komen en eigende die zich toe. Verder zoeken leverde hem enkele extra magazijnen op. Het enige nadeel wat dit alles had, was dat zijn handen onder het bloed kwamen te zitten. Verdomme, dat werd weer proberen om ergens binnen te komen zonder problemen te veroorzaken en ongezien het rood van zijn handen krijgen.
Hoewel... Jon keek naar een losliggende arm en ging met zijn tong weer langs zijn tanden. Als hij dan toch al bloed aan zijn handen had, kon hij best verder gebruik van de situatie maken. Het was immers ook een tijd geleden dat hij had toegegeven aan deze honger. Jon raapte de arm op en liep ermee weg.
Hij vertoefde zich weer in het kantoortje waar hij eerder ook had zitten wachten. Hier begon hij aan zijn kleine uitzondering. Het vlees smaakte hem goed, mede door het bloed. Het wakkerde het beest in hem aan, waardoor hij zelfs de kleine botjes ook kraakte en opat. De onderarm moest hij echter dumpen.
Jon had lang over zijn eten gedaan. Niet alleen om ervan te genieten, maar ook omdat zijn kaken in deze staat niet perfect waren voor een dergelijke maal. Dus kostte het hem meer moeite dan iemand die volledig was. Hij gooide het overgebleven bot een hoekje in.
Kort erop dacht hij iets te horen. Beweging. Iemand liep in de gang en ging hoorbaar de betonnen trappen op. Jon kwam overeind. Hij liep behoedzaam de gang in en zocht de trappen op. Hierdoor kwam hij weer langs de slachtpartij, en inderdaad ontbrak daar de persoon die er eerder nog als enige levend had gelegen.
Twijfelend keek Jon bij de trappen omhoog. Zou hij zich voorstellen of maken dat hij daar wegkwam?

Jon had willen weglopen, toen hij weer beweging hoorde. Hij keek terug omhoog. De jongeman van eerder sprong in het trappenhuis naar beneden. Jon volgde de bewegingen met zijn ogen. Met een klap eindigde de jongen op de grond.
Voor een moment stonden de twee elkaar strak aan te kijken. Jon kon er bedreigend uit zien, puur door zijn postuur, maar er was verder niks specifieks aan hem te zien. De wapens zaten aan de achterkant tussen zijn broekrand, zijn nagels leken normaal en zijn tanden waren niet te zien. Het enige wat nog wel opviel, was de veeg bloed die op zijn kin zat.
'Hoor jij bij hen?', vroeg de Aziatische jongen.
'Nee, ik hoor niet bij hen. Ik kwam enkel op het lawaai af. Toen het stil was, ben ik wat dichterbij komen kijken. Je lag tussen de lijken, alsof je een black-out had gekregen. Heb je iets tegen deze gang?', vroeg Jon enigszins nieuwsgierig.
Want om waarschijnlijk een halve bende uit te moorden, moest er toch wel iets aan de hand zijn?

Rusten na een aanval? Dat klonk Jon niet logisch in de oren. De Aziatische jongen was immers van hoge klasse. Probeerde hij hem onzin te verkopen? Hoe dan ook, Jon geloofde het niet en probeerde voor zichzelf iets logisch te vinden waarom de jongen knock-out had gelegen.
'Ze wilden mij vermoorden, dus moest ik mijzelf verdedigen', was het antwoord op Jon zijn eerder gestelde vraag.
Jon fronste zijn wenkbrauwen.
'Dat zegt nog niet veel', merkte hij daarom ook op. 'Ik bedoel of je een langer lopende ruzie met ze had ofzo, dat je hen opzocht of een reden gaf om je te willen vermoorden.'
Ondanks dat hij zelf nooit persoonlijk ruzie had met de bende die hier vertoefde, wist Jon wel dat ze niet zonder reden iemand wilden omleggen. Er moest dus iets spelen. Want enkel op "verboden terrein" lopen, kon toch zeker niet gelijk een dergelijke reactie uitlokken? Een waarschuwing was toch wel het minste wat je kreeg.
'Wat maakt het jou uit?', vroeg de Aziatische jongen achterdochtig.
'Niet veel', antwoordde Jon schouderophalend. 'Het was gewoon al lange tijd heel rustig in de omgeving. Dus voor deze bende om zo te reageren... Dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid.'
De jongen had een stap vooruit gedaan en Jon probeerde te peilen of dat uit agressie was. Zo ja, dan werd het toch nog vechten vanavond. Ook al was hij niet volledig zoals de jongen voor hem, hij zou zich niet zomaar op de kop laten zitten. Verhoudingsgewijs qua lichaam was het al vreemd eigenlijk. Hijzelf groot en gespierd, tegen een kleinere en minder gespierde jongen die wel volledig was. Ergens vond Jon het niet echt eerlijk.
'Wat ben jij eigenlijk?', vroeg de Aziatische jongen.
Jon keek op hem neer. Ergens deed de simpelheid hem denken aan het meisje wat hij eerder had ontmoet. Daarbij waren die twee ook nog eens van dezelfde lengte. Beiden haast schattig te noemen. Hij dacht even na over wat te antwoorden.
'Genetisch een mislukking, denk ik', antwoordde Jon bedachtzaam. 'Tenminste, zij vonden mij een succes, enkel omdat ik bleef leven. Ikzelf ben er wat minder enthousiast over.' Een flauwe, bittere grijns gleed over zijn gezicht. 'Ze hebben mij willen maken tot iets met Weerwolf erin. Dus... Dat is wat ik ben. Gedeeltelijk een Weerwolf', antwoordde Jon achteloos.
Hij vermeed het woordje mutant, omdat hij niet het idee had een mutatie te zijn. Immers waren het niet zijn cellen die van zichzelf een afwijking hadden. Nee, hij was zo in elkaar gezet.

Te nieuwsgierig? De Aziatische jongen liet een grom horen. Hm, iemand had een korte lontje... Jon rolde zijn schouders even. Dit ging alsnog knokken worden dus. Maar, tegen verwachting in sprak de jongen nog wel.
'Ik hoef over hun niets te weten. Dat wist ik al voordat jij ze had afgemaakt', zei Jon.
Dat de jongen het zo over deze bende had, gaf reden om te geloven dat hij pas recentelijk uit The Below was gekomen.
'Je bent zeker nog niet lang uit The Below weg, anders wist je zelf ook wel meer over de zaken hier.' Het was geen verwijt, meer een observatie. 'Wat ik je kan adviseren, is om niet overal met agressie op te reageren.' Hier doelde Jon op de dreigende houding die de jongen tegen hem leek aan te nemen. 'Dat zal de aandacht trekken. En tegen de verkeerde mensen zal het je weer terug in The Below laten eindigen. Maar je moet het zelf weten. Succes met je nieuwe leven.'
Jon draaide zich om en liep verder terug de gang in om de gevangenis te laten. Onderweg likte hij het bloed van zijn vingers. Hij zou buiten wel iets zoeken om de kleine restjes weg te wassen.

Jon keek de jongen alert aan, toen die besloot voor hem te springen. Het was echter niet nodig, zo bleek uit het feit dat hij vragen begon te stellen.
'Waarom ik dat denk?', Jon glimlachte even. 'Ik weet het wel zeker. Je halsband verraad je. Het bestempeld je ook tot een bepaalde klasse', legde hij uit. 'En die mensen... Dat weet ik helaas niet zeker. Dat kan namelijk per persoon verschillen. Ikzelf viel onder het toezicht van Dokter Krizuh. De "goede" man is helaas niet meer onder ons.' Jon sprak het woordje helaas cynisch uit en met een valse grijns, waarbij misschien een andere kleur kort over zijn grijsgroene ogen glansde.
'Dat ik, en jij overduidelijk, uit The Below weg zijn, wilt niet zeggen dat we veilig zijn. Vooral niet als je van waarde blijkt voor de onderzoekers. Dan komen ze je zoeken. En, zoals ik je al zei; als je de aandacht trekt, is de waarschijnlijkheid dat ze je vinden groter. Vandaar het advies om iets minder opzichtig bezig te zijn.' Jon zei het vriendelijk genoeg.
Niet dat hij vrienden wilde worden, maar hij hoefde er zelf ook geen vijand bij.

Jon fronste even. Hij wist niks van de klassen af? Sterker nog, hij leek vrij weinig tot niks te weten. Over de verdere mijmeringen van de Aziatische jongen dacht hij even na. Kon het? Ja, misschien wel. Maar dan zou de jongen nog zeldzamer zijn dan dat hij al leek.
'Ik... denk het', antwoordde Jon peinzend. 'Het zou je wel een uitzondering maken. Vele pogingen om iemand zo volledig te laten worden als jou, zijn mislukt.'
Hij bekeek de jongen nog eens goed. Waren er dingen anders dan de standaard? Zo aan het oppervlak niet. De geur leek ook normaal te zijn.
'Bij The Below?', vroeg Jon enigszins verbaasd. 'Er zijn manieren. Zeker. Het zal echter niet gemakkelijk zijn.'
Jon kende verschillende routes. De één was gevaarlijk, de ander kostte nogal wat en de derde duurde lang. Afhankelijk van wat er speelde in The Below. Rond de tijd van een gevecht was het vaak gemakkelijk. Gewoon het juiste bedrag neertellen bij de juiste persoon. En Jon wist bij wie hij dan moest zijn.
'Als je serieus bent over daar naartoe gaan, dan zal je nog twintig dagen moeten wachten. Dan kan je er op de makkelijkste manier komen', zei Jon serieus.