Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in opkomst is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Jonathan: Oké... duidelijk. Niemand heeft kennelijk zin.
Aug 11, 2015 17:55:35 GMT
Rhyme: Jawel ik! Maar het is hoogseizoen bij de pretparken dus is het gewoon heel druk Nog 3 weken en dan is het als het goed is weer rustig!
Aug 16, 2015 13:56:59 GMT
Jonathan: de drie weken zijn geloof ik wel om? Waar is iedereen?! =(
Sept 16, 2015 17:24:55 GMT
Blaze: Sorry, niet de beste post, maar het is iets
Sept 22, 2015 22:08:38 GMT
Lilith: Yay!!! Nu nog ook in andere topics alsjeblieft 0=)
Sept 23, 2015 13:20:02 GMT
Een stad waar de wolken de zon overheersen, waar genetische modificatie in optocht is. Zowel om mensen onsterfelijk te maken (Dit natuurlijk nooit helemaal zou lukken. Maar wel dat ze genezen van verwondingen.), als om fetisj mutanten te creëren.
Zo proberen ze dan ook het kweken op mensen, het doorkweken van zenuwstelsels die meer aan kunnen en zichzelf helen. Maar dit doen ze niet zonder wat hulp van hun gevangenen.
Hij had plaats genomen onder een van de straatlantaarns, de donkerte omringde de huizen. Bij enkele huizen leek er maar iemand thuis te zijn. Dat was iets wat normaal was in deze wijk. De eigenaren hadden vaak meerdere huizen en waren niet altijd aanwezig in de 'vakantie' woning. De jongen had een flauwe glimlach op zijn lippen toen hij het briefje zag en schudde haast ongelovig zijn hoofd. Ergens stond hij er nog niet eens geheel versteld van. Maar had hij het verwacht? Dat zeker niet. Hij stopte het briefje weer terug in zijn zak, maar ook al had hij nu geld voor een hotel, of voor goed drinken; hij ging toch voor zijn eerste plan. Misschien was het gewoon de kick die het gaf, of de mate dat hij zichzelf verbeterde, keer op keer dat hij weer een nieuwe huis binnen drong. Zijn ogen spoorden de huizen af, hij was in een rijkere buurt beland en omdat hier wel vaker gure types liepen, was het niet eens zo erg dat hij met een capuchon op liep. De jongen stond stil voor een hoog hek, dat boven hem uit torende. Interessant, vooral omdat andere niet zo erg hun best hadden gedaan om hun huis dusdanig te beschermen. Aan de muur langs het hek zat de bel, maar in plaats van dat hij op de bel drukte, legde hij zacht zijn vingers op het kastje. Als je goed naar zijn vingertoppen zou kijken, dan zou je kunnen opmaken dat er net onder zijn huid chips zaten en sensors. Dit zorgde ervoor dat de jongen verbinding kon maken met de apparatuur van het huis, hij brak in de camera's en de sensoren. Communiceerde haast met hen alsof hij hen begreep en de jongen wist dan ook al snel dat er niemand in dit huis was. In gedachte maakte hij een vreugdedansje, terwijl hij voor enkele tellen zijn ogen sloot en met codes en omwegen de poort wist te openen. Maar dit deed hij maar voor een klein stukje, gaf het commando dat de poort moest sluiten en glipte snel mee naar binnen terwijl de deuren zich weer sloten. Een opgeluchte zucht, even bleef hij staan en bekeek de omgeving. Was er infrarood, zijn er andere sensoren? Toen Blaze er geen zag, besloot hij door te lopen. De kiezels knarste onder zijn zolen en hij besloot dan ook snel wat naar de zijkant te gaan en meer op het zand te lopen. Eenmaal aangekomen bij de deur, was er opnieuw meer duidelijk over de rest van het huis. De deur leek zelfs automatisch open te gaan en er was sleutelgat. Dit zorgde er dan ook voor dat de jongen al snel de deur open had gekregen. maar wat er daar achter zat, had hij niet verwacht. Een extra alarm, een paar piepjes lieten duidelijk merken dat hij een nummer in moest toetsen om het alarm uit te schakelen. het gepiep was irritant, haalde hem uit zijn doen en met onhandige passen liep hij richting het kastje aan de muur. "K-K-K-K-om-om op-op." Herhaalde hij ongemakkelijk, terwijl zijn lichaam een haast vreemde stuiptrekking maakte en deze een aantal keer herhaalde. Alsof een dvd vast hing en dit zorgde ervoor dat de jongen vertraagde. Dat hij niet zo snel was als dat hij had gehoopt en ging het alarm af. Een geïrriteerde grom leek het haast, terwijl hij nog steeds de stuiptrekkingen vertoonde. Na enkele tellen, maar wat voor Blaze als minuten leken, was het dan eindelijk afgelopen. Hij sloot de deur snel achter zich en zocht een plek die buiten de camera's viel en bleef daar zeker een kwartier zitten. Hij kon dan wel geen diepte zien met het ene oog, maar hij had nog wel nachtzicht door het aangepaste oog. Zijn andere oog hadden ze voor de zekerheid 'normaal' gelaten, hierdoor konden ze- als het mis ging, altijd nog het oog aanpassen en het dan goed doen. Maar met nog meer pech, vervangen ze zijn oog voor een elektrisch oog. Hij voelde de spanning dalen en wist dat er niemand meer van buitenaf mee keek. Nu was het simpel, de camera's moesten op herhaling komen te staan en het beeld laten zien wat ze hadden opgenomen voordat hij binnen was. Dit duurde iets langer als dat hij had gehoopt, maar toen het eindelijk gelukt was, plofte hij neer op een duur uitziende leren bank. Hij gooide de capuchon af en bekeek de grote TV die aan de muur hing. Alsof een soort toverkunst, zette hij hem met gedachte aan en zapte rond. Maar zonder goede drank, was er geen goed vermaak en dus liep hij richting de keuken. De Het marmer spiegelde en het was dan ook niet vreemd dat dit huis zo goed beveiligd was. Alle apparatuur, alle beelden van brons, goud en zilver, misschien zelfs een aantal van edelsteen. Het was in ieder geval allemaal veel waard en dat was duidelijk te zien. Hij nam een bier uit de ijskast, zelfs dit was van het duurste merk en Blaze kon er niks aan doen, maar rolde met zijn ogen. Bier was bier en hij begreep niet waarom iemand er zoveel aan uit zou geven. Ach, nu hij het mocht drinken was het niet eens zo'n probleem. Hij zocht de lades rond voor een opener en dit moest natuurlijk weer de laatste lade zijn die hij opende. Maar toen de jongen zijn eerste slok eindelijk binnen kreeg, zuchtte hij opgelucht. Dit was nog eens goed leven. Dacht hij met een grijns bij zichzelf en nam weer plaats voor de TV. Dit werd een perfecte nacht.
Michelle stond voor de poort van de villa van haar meester. Ze blies lichtelijk gefrustreerd enkele losse plukken haar uit haar gezicht. Dit zorgde ervoor dat kleine rookwolkjes omhoog kringelden. Ze was gepikeerd genoeg om zonder reden iets in de fik te steken. Maar ze wist dat dit haar straf zou opleveren van haar meester. Tenminste, als ze iets zou beschadigen wat van hem was. Even haalde Michelle diep adem om te kalmeren. Precies zoals haar was geleerd. De hitte in haar borstkas vlamde even extra op, om daarna te dimmen tot een waakvlam. Ze opende haar ogen weer. Nog steeds niet helemaal rustig. Nukkig toetste ze de code van het hek in. Het eerste wat ze zou gaan doen, was een heet bad nemen. En extra schrobben... Kort rilde haar lichaam bij de herinnering van wat ze deze avond had moeten doorstaan. Het was dat het een zakenpartner van haar meester was, anders had ze zijn hart uit zijn lichaam geklauwd en de rest met plezier verbrand. Ja, misschien moest ze dat maar alsnog doen. Dan zou ze de straf van haar meester wel voor lief nemen. Hij zou haar toch niet doden. Daarvoor was ze hem te dierbaar. Helaas niet in emotionele zin. Michelle liep het pad over. De kleine spotjes in het gazon flipten aan. Deze waren specifiek gekoppeld aan haar toegangscode. Ze gaven niet veel licht, creëerden eerder een gloed over het gras. Het was dan ook niet zozeer functioneel bedoeld om te zien waar je liep, maar meer om een bepaalde sfeer voor haar te zetten. Iets wat moest aangeven dat ze in een "veilige haven" arriveerde. En stom genoeg hielp het nog ook. Waarschijnlijk door de jaren van conditioneren, leek het voor Michelle nu toch alsof er iets van haar afgleed. Ze stak haar sleutel in de voordeur en draaide deze om. Ze fronste. Iets klopte hier niet. De deur zat niet meer op slot. Zo stil mogelijk deed ze de deur open. Het alarm begon niet af te tellen. Dat hoorde niet. Zachtjes deed ze de deur achter zich dicht, draaide het slot erop en schoof de ketting erin. Wie er ook binnen was, die zou nu wat meer moeite moeten doen om de deur weer open te krijgen. Ingespannen bleef Michelle in de hal staan luisteren. Ze kon horen dat de tv aanstond in de grote woonkamer. Kennelijk iemand die vond dat hij of zij wel gebruik kon maken van de faciliteiten die dit huis bezat. Niet zomaar een inbreker dus? Michelle veranderde haar houding en loopje. Het was een manier die ze had geleerd uit de vechtkunst Wudan. Het was geheel geluidloos, maar snel. En het maakte haar gereed voor een vecht indien nodig. Zo kwam ze de woonkamer in.
Hij was hier niet om alles overhoop te gooien. Hij was hier simpelweg om gebruik te maken van wat deze mensen hadden en wat hijzelf nooit zou kunnen hebben. Het was een soort ruilhandel, hij had niks en zij hadden zoveel; iets missen was vast geen probleem. Hij zou het netjes achterlaten. Blaze nam een aantal slokken van het flesje bier, terwijl hij rustig naar de TV bleef kijken. Hij betrapte zich er zelfs soms op dat hij iets te lang zijn ogen liet rusten. Hij wilde opstaan, een kabel uit zijn zak halen. Maar door een beweging in zijn ooghoek keek hij om. Zag een dame staan en hij moest moeite doen om het flesje bier in zijn handen te houden. Het liefst had hij deze op de grond gegooid en was hij gaan rennen. Maar hij wist dat rennen niet echt een goede optie was. Wat moest hij doen... Hij bleef haar enkele tellen aankijken. "H-h-het" Hij hield zijn mond, hij klonk weer als een vastgelopen cd en dat was niet echt iets wat goed over zou komen. Hij haalde rustiger adem. "Ik k-kom hier nie-niet om te st-elen." Verklaarde hij zichzelf toen toch maar. "Ik zal gaan." Dat leek de normaalste zin te zijn die hij fatsoenlijk uit kon spreken. Hij moest enkel langs haar en daarom zette hij ook een paar stappen in haar richting, al was het de lijn langs haar die hij aannam. "Aangenaam trouwens." Hij knikte naar haar, maar maakte geen aanstalten om langs haar af te lopen, de paar meter die hij nu van haar afstond was goed genoeg. Dit simpelweg omdat hij geen mes in zijn hoofd wilde of iets in die trant.
Michelle keek de hele tijd dat de man zichzelf verklaarde zwijgend, maar met een moordlustige blik aan. Hij zou wel gaan? Wat dacht hij? Dat hij ongestraft overal binnen kon komen? En aangenaam? Ha! Misschien voor haar omdat ze nu eindelijk haar frustraties zonder remming kon uitleven, maar het zou absoluut niet aangenaam voor hem zijn. 'Gaan?', vroeg Michelle cynisch. Haar stem klonk vervormd door een grom die diep uit haar longen kwam. 'Jij gaat nergens heen, behalve naar de gene zijde!' Om haar dreiging kracht bij te zetten, blies ze een kleine vlam tot vlak voor zijn gezicht. Ze maakte haar handen tot klauwen. Pas nu waarschijnlijk zouden haar scherpe nagels opvallen. Michelle was gereed om aan te vallen en ze blokkeerde pontificaal de man zijn weg naar de gang.
Was het nu dan toch tijd om te rennen? De toon waarmee ze tegen hem sprak, vond hij totaal niet prettig. Hij keek haar dan ook wat achterdochtig aan. Toen ze hem vertelde waar hij naartoe zou gaan, fronste hij. Was dat iets wat ze meende? Maar voordat hij meer kon denken, deinsde hij haast springend achteruit. Verbaasd over het tafereel wat zich voordeed. Hoe deed ze dat! Dit zorgde er echter voor dat hij achterover een tafeltje viel en op zijn rug terecht kwam. Hij krabbelde op zijn ellebogen wat achteruit, waarna hij zich ophees aan een eettafel. "We kunnen hier toch over pra-aten" Hij zuchtte tegenover zichzelf. Maar de zin was bijna geheel goed. Enkel het laatste woord zorgde voor een herhaling en dat zijn hoofd een rare beweging maakte naar rechts. Hij had echter het gevoel dat hij niet veel met dit meisje kon bespreken en zij hem het liefst met haar rare vuur iets aandeed. "Hebben ze ook iets raars met jou gedaan?" Vroeg hij toen, hier en daar met wat horten en stoten. Maar de jongen dacht dat ze misschien zoals hem wat meer weg had van een vuur machine. Hij was een halve computer, dus waarom zouden ze niet zoiets met haar gedaan kunnen hebben?
De man struikelde achteruit. Michelle deed daardoor juist enkele afgemeten passen dreigend naar voren. 'We kunnen hier toch over pra-aten?', stamelde de man. 'Praten? Je dringt een huis binnen en verwacht te kunnen praten?', brieste Michelle, en ze blies nog een vlammetje richting de man zijn gezicht. Ze leek inderdaad weinig intenties te hebben om gezellig een praatje te houden. 'H-hebben ze o-ook iets ra-raars met jou ge-gedaan?', vroeg de man met horten en stoten. Michelle kantelde haar hoofd iets. Ze leek na te denken. Haar focus was voor even verlegd op zijn spraak. Het klonk anders dan gewoon stotteren, maar ze kon het niet precies plaatsen. 'Wie zijn "ze"?', vroeg ze wantrouwig. Er waren namelijk wel meer facties die hun eigen experimenten deden. Niet iedereen die anders was, kwam uit de laboratoria van The Below. Al moest ze toegeven dat experimenten van andere facties vaak niet heel veel voorstelden. Tenzij het was geleid door een ontsnapte dokter van The Below. Hoewel die meestal niet lang van hun vrijheid konden genieten, omdat ze werden opgespoord en vermoord.
Plots kraakte de intercom, en een bekende vrouwenstem sprak.
Coward!
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Lilith hield de knop van de intercom ingedrukt. 'Michel?', vroeg ze vriendelijk. 'Michel, ik zoek een verdwaald persoon', zei ze met een glimlachje. Hoewel de jongeman moeilijker op te sporen was geweest dan een normaal persoon -bloed rook ze immers makkelijker- had ze een spoor weten op te pikken wat haar naar het huis van Michelle had geleid. Daar had ze direct geroken dat de Drakenvrouwe thuis was. Iets wat alleen maar slecht kon aflopen voor de jongeman als ze niet zou ingrijpen.
Ja daar had ze een punt, maar het was niet zo dat hij een huis binnen drong om werkelijk kwaad te doen. Al was hij zichzelf er heus wel van bewust dat wat hij deed eigenlijk niet de bedoeling was. Hij wilde niet opnieuw de gevangenis in om zoiets stoms als inbreken in een huis. Een bank was al erg genoeg en inbraak in een woning was iets wat hij niet graag op zijn naam had staan. 'Wie zijn "ze"?' hij dacht iets van wantrouwen in haar stem te horen en hij keek haar dan ook wat vragend aan. "Het zullen niet precies dezelfde zijn..." Mompelde hij haast in zichzelf. "Soms-s hadden ze het o-over andere mutaties. Ze dachten dat als ik onder narcose was, ik niks meer hoorde. Ze hadden het over collega's die meer wapen gericht waren. Mijn afdeling is meer kennis gericht." Hier en daar kwam nog steeds de herhaling terug en de beweging van zijn lichaam die daarbij herhaalde. Maar dit leek hij iets makkelijker uit te kunnen spreken. Hij voelde de dreiging nog steeds, maar in plaats van hem aan te vallen, vroeg ze iets en dat was al een stuk beter. Toen kraakte er iets en een stem klonk vervormd door een intercom. Hij speurde zijn databank na en kwam al snel op iemand die hij pas had ontmoet. Ze zocht hem? Dat was vast niet goed en hij vroeg zich vooral af hoe ze hem gevonden had. Ze had hem niet gevolgd? Toch... De vraagtekens stonden haast in zijn ogen toen hij er probeerde achter te komen wat er precies aan de hand was en of de twee dames elkaar kende.
(Ik neem aan dat hij het kon horen en anders zal ik het laatste stuk weghalen )
Michelle luisterde achterdochtig naar zijn uitleg. Verschillende afdelingen... Dat klonk wel als The Below. Zijn spreek momentje werd echter onderbroken door de intercom. De boodschap kwam helder binnen, en zij wist ook wie het was. Alleen wist ze niet of het een goed teken was dat de jongeman werd gezocht door de Jager. Michelle ontspande haar houding iets. Streng sprak ze tot hem, terwijl ze met één vinger naar hem wees: 'Jij verroert geen vin, of ik rooster je ter plekke.' Vervolgens liep ze naar de afstandbediening van de tv. Ze drukte op een knop waarmee de SmartTV modus werd geactiveerd. Op het beeldscherm verschenen nu verschillende opties, zoals internet, maar ook de beveiliging. Tenminste, de beelden van alle camera's. Zo ook die van de intercom buiten. Die laatste klikte Michelle aan. Nu kwam het beeld van Lilith groot op het scherm. De zilverharige had een leren jas over haar kleding aan. Verder zag ze er niet anders uit. Michelle drukte op nog een andere knop. Op het scherm verscheen een icoontje dat aangaf dat er een microfoon nu actief was. 'Een verdwaald persoon, Lilly? Toevallig een jongeman met een leren jack, zwarte broek, zwart haar, donkere ogen en een tick van tijd tot tijd?', vroeg de Drakevrouwe.
Lilith keek op, recht in de camera alsof ze Michelle direct aankeek. Het was misschien een beetje griezelig dat ze zo precies keek. Een glimlach verspreidde zich over haar gezicht. 'Dat is precies de verdwaalde persoon die ik zoek', antwoordde ze. Ze had geen schijn van boosheid of iets anders wat er op kon duiden dat de jongeman in de problemen zat.
Michelle lette daar scherp op. Het zij haar namelijk veel meer wat Lilith van iemand vond, dan hoe een persoon zichzelf probeerde te presenteren. 'Kom binnen', nodigde ze de zilverharige uit, en met een lichte zoem werd er aangekondigd dat het tuinhek openging. Michelle ging een optie terug op het scherm en in verschillende vakken kon je volgen waar Lilith liep. Voor de voordeur bleef zij staan. Er viel te zien dat Lilith deze open probeerde te doen. Dat leek echter niet te lukken, dus hoorden ze kort erop geklop op de deur. Michelle wendde haar blik weer naar de jongeman. 'Ik zou nog steeds niet bewegen als ik jou was. Zij is sneller dan jij ooit zult zijn', waarschuwde ze en liep vervolgens de gang in, hem voor een moment alleen latend.
Lilith wachtte geduldig. Natuurlijk had ze op verschillende manieren allang binnen kunnen zijn, maar geen van die manieren wilde zij op video hebben. Al vrij snel klonk er gerommel van het slot. De deur werd rustig opengedaan. Daar stond Michelle met enkele verwarde lokken voor haar ogen. Dat in combinatie met de blik in haar ogen, gaf de Aziatische een woeste uitstraling. 'Een slechte avond?', vroeg Lilith belangstellend. 'Je hebt geen idee', bromde Michelle. De zilverharige schonk de Drakevrouwe een meelevende blik. Rustig stapte ze naar binnen en Michelle deed de deur weer dicht. 'Hij staat nog in de woonkamer. Als zijn leven hem lief is', voegde Michelle eraan toe. Lilith glimlachte enkel om de opmerking en liet Michelle voorgaan naar de woonkamer. Ze vroeg zich af of de jongeman nog stond, of dat hij onderhand onder de stress was bezweken.
Hij verroert geen vin? Dat wist hij nog niet zozeer. Wegrennen zou hij op dit moment niet doen. Ze wisten wie hij was en de eerst volgende keer dat deze dame hem tegen zou komen, dan zou hij het vast en zeker te horen krijgen. Of beter gezegd, voelen. Het enige wat hij dan ook deed, was zichzelf omhoog duwen, zodat hij niet meer op de vervelende manier lag. Maar hij bleef op de plek staan waar hij gelegen had. Iets wat ongemakkelijk, aangezien hij hier het liefst weg was op dit moment. Rennen was toch niet zo'n heel slecht idee. Maar hij hield zijn voeten op de grond. Toen de Aziatische dame begon te praten en hem beschreef, merkte hij pas op hoeveel zwart hij eigenlijk droeg. Dat ze het over de tick totaal mis had, hield hij maar even voor lief. Hij ging op dit moment maar niet uitleggen wat het allemaal inhield en waarom dat was. Ze zou het vast niet eens willen weten, gokte hij zo. Lilly... Ze heette Lilly? Dat was niet echt een naam voor haar, maar hij hield wijselijk zijn mond. Hij besloot dat zoiets goed zou zijn op dit moment. Een van zijn slimmere acties van deze avond, gaf hij zichzelf in gedachte een compliment. Hij sloeg zijn ogen te hemel toen de zilverharige dame naar binnen mocht komen. Hij wist namelijk niet helemaal of dat een goed teken was. Weer het bevel dat hij moest blijven staan, toen was de jongen even alleen. Een moment dat hij de tijd nam om de omgeving te bekijken. Wat was de beste optie om nu te vluchten? Of was dat niet de beste optie... Zijn geheugen zocht alle manieren af die mogelijk waren. Maar er was niet zoiets als 'een veilige manier' Alle manieren hadden dusdanig veel risico en dat de zilverharige dame ook iets kon spuwen, was niet uitgebleven. Dus hij bleef staan, hopend dat de twee dames wat genade voor hem hadden en hem lieten gaan. Dit was de enige oplossing die hem geen achtervolging opleverde en als ze hem dood wilde hebben, was hij niet van plan om te leven als een vluchteling voor twee vreemde wezens. Er vanuit gaande dat de zilverharige vrouw ook nog rare dingen in petto had. "Je had ook kunnen b-bellen." Hij keek bij deze zin naar Lilith, terwijl hij een enkele keer stotterde. Hij moest opgeladen worden. Zijn lichaam ging nu ook weer niet zo lang mee dat hij langer als 2 dagen met een accu kon doen. Hij had zich gisteren niet opgeladen en nu was het dan ook tijd om dat te doen. Hij moest dus hier snel wegkomen en een ander huis vinden om zichzelf in te pluggen. Verder wachtte hij af wat de twee dames van plan waren, hij wist niet wat hij nu moest denken van deze twee. Dus hield hij zijn lippen op elkaar.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Lilith stapte na Michelle de woonkamer in. Daar stond inderdaad nog de jongeman die ze eerder die avond in de bar had ontmoet. Hij zag er benauwd uit. Hij had nog net niet de blik alsof hij de Dood in de ogen had gekeken. Dat was de blik waar Lilith dol op was om te zien bij haar slachtoffers. Maar dit was niet haar toedoen geweest, dus haalde ze er geen genoegdoening uit. Daarnaast leek de jongeman haar nog altijd te lief om hem daar überhaupt aan te onderwerpen. Deze avond was voor haar bedoeld geweest als sport.
'Ik weet niet wat je met hem wilt, Lil, maar wees alsjeblieft snel. Als mijn meester thuiskomt...', begon Michelle tegen de zilverharige te spreken.
Lilith legde echter voor het laatste van de zin een geruststellende hand op de schouder van de Aziatische. 'Zo ver komt het niet. Hij zal niets van dit voorval merken. En we zullen weg zijn voordat hij weer thuis is', verzekerde Lilith haar.
'Je had ook kunnen b-bellen', stotterde de jongeman, terwijl hij naar Lilith keek. Ze keek kalm naar hem terug. Er kwam een lichte glimlach op haar gezicht alsof ze zich nu pas iets leek te herinneren. 'Dat is zo', beaamde ze. 'Noem het een macht der gewoonte', het klonk alsof ze zich verontschuldigde voor het daar staan. 'Maar ik geloof dat jij daar ook schuldig aan bent', zei ze vriendelijk. 'Om Michelle verder niet tot last te zijn, zullen wij een stukje gaan wandelen?' De vraag was onschuldig genoeg, maar hij moest zelf bepalen of hij daar zin in had. Het lag in ieder geval niet in Lilith haar intentie om hem die avond kwaad te zullen doen.
Dat hij zich niet op zijn gemak voelde met deze twee dames om zich heen, dat was duidelijk. Zijn voeten bleven haast angstvallig op de grond geleefd staan. Het verbaasde hem dat hij niet trilde. Het was niet zo dat de jongen doodsangsten had, maar gemakkelijk stond hij hier nu ook weer niet. Dat was ook de rede dat de zin naar Lilith er niet geheel makkelijk uit kwam. Hij luisterde naar de twee, waarbij hijzelf ook de vraag kreeg; wat wilde ze met hem? Een goede vraag, maar een die hij op dit moment nog voor zich hield. Blaze wist namelijk nog steeds niet wat hij hier deed. Een macht der gewoonte? Het was normaal voor haar om achter wildvreemde mannen uit de kroeg te gaan? Een rare hobby, maar zolang het niet was om op te eten of te verbranden, vond hij het op dit moment niet erg? Hij moest die zin nog eens overdenken, want hij was niet zeker of hij het wel eens was met zijn eigen mening. Toen zei ze dat hij er ook schuldig aan was en hij hield zijn mond. Dat was inderdaad zo, hij was er schuldig aan en daar had ze gelijk in. Om dit echter ook uit te spreken leek hem op dit moment geen goed idee. Ze vroeg of ze een stukje zouden wandelen. Hij knikte, keek naar de Aziatische dame. "Sorry voor het storen." Zei hij rustig, terwijl hij richting de voordeur liep. Hij verwachtte dat hij daar naartoe moest, hoopte dan ook dat het toegestaan was en hij opende de deur dan ook en wachtte op Lilith en gebaarde dat ze voor mocht gaan. Hij zou haar daarna volgen, hij moest echter nog wel bedenken waar hij deze avond naartoe moest gaan, langer als 5 uur ging zijn lichaam het in ieder geval niet volhouden. Maar een stukje lopen maakte sowieso niks uit. Hij was al blij dat hij hier zonder brandwonden vandaan kon komen.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
Lilith volgde de jongeman vrij snel. Ze knikte nog even naar Michelle, maar zei niets meer tegen de Drakevrouwe.
Michelle keek met gekruiste armen na. Ze was alles behalve blij met het "storen", maar ze was wel opgelucht dat Lilith het probleem had verholpen.
Bij de deur stond de jongeman op haar te wachten. Hij gebaarde, redelijk galant, dat ze voor mocht gaan. Lilith knikte hem met een flauw glimlachje toe. 'Kijk, kijk, toch nog manieren als een heer.' Na twee stappen over de drempel bleef ze staan en keek om naar hem. Ze wachtte tot hij naast haar stond, waarna ze amicaal haar arm in de zijne haakte. Dit deed ze meer om onopvallender door de straten te kunnen manoeuvreren. Zeker voor in deze wat rijke wijk. Rustig liep Lilith met de jongeman het tuinpad af, om eigenlijk zonder te kijken linksaf te slaan.
Nadat ze de deur uit was, stapte hij zelf naar buiten en sloot de deur rustig achter zich. Hij schoof zijn handen in zijn zakken. Manieren als een heer... Gedeeltelijk waar, hij brak in, beroofde banken. Maar afgezien van dat; had hij wel manieren. Het was dat hij iets moest doen om te overleven. Blaze was dan ook vaak blij als hij een brief kreeg, met wat geluk lukte het hen om hem langer draaiende te houden als 2 dagen. Misschien dat hij ook maar eens moest vragen of ze geen wapen in zijn arm konden zetten; of iets in die trant, vuurballen gooien leek hem behoorlijk gaaf. Maar dat was vast iets dat alleen voor kwam in rare films. Hij werd uit zijn gedachte gehaald toen hij een aanraking voelde en keek naar haar op, een kleine frons op zijn gezicht. Maar hij keek weer weg toen ze begonnen met lopen, hij deed zijn capuchon op en liet Lilith leiden. "Dus. Wat voor wandeling had je in gedachte?" Vroeg hij en haar enkele tellen aankeek en toen weer op de weg lette. Hijzelf had nergens om naartoe te gaan, dus haar begeleiden naar haar doel was het enige wat ze eigenlijk kon doen.
Oct 20, 2016 17:59:11 GMT
Rank
Posts
A rookie
46
When a rose withers, all that remains is a rotting corpse...
'Wat voor wandeling?', herhaalde Lilith de vraag. 'Niets bijzonders. Gewoon een avondwandeling', antwoordde ze vriendelijk en keek hierbij de jongeman terug aan, tot hij weer wegkeek. 'En misschien kunnen we tijdens de wandeling wat praten. Je was in de club nogal ontwijkend, en dat snap ik best, maar misschien heb je al gemerkt dat ik niet zo bekrompen ben als bepaalde mensen.' Lilith had een open houding. Ze leek het te menen dat ze wat meer wilde praten. Bij voorkeur zonder geheimen, al zou ze haar eigen verhaal misschien toch wat moeten aanpassen. 'Ik zal anders beginnen met mijzelf misschien wat netter voor te stellen. Ik heet Lilith.' Ze keek weer opzij naar de jongeman en glimlachte vriendelijk naar hem.